Lezen: Psalm 139 :1-2 
4 minuten

Door jongeren uit mijn kerk ben ik mee gaan doen met één van de nieuwste hypes op social media gebied: de app ‘be real’. Elke dag doet deze app op een willekeurig moment op de dag een oproep om, precies op dat moment, een foto te maken. Als je dat doet, fotografeer je tegelijk dat wat je ziet én jezelf via de selfiecamera. Filters bestaan niet, je kunt de foto niet opnieuw maken en de foto verdwijnt de volgende dag. Met deze app doen de makers een poging om het ‘echte leven’ meer zichtbaar te maken: geen selecties van de beste momenten, geen filters om het leven mooier te maken dan het is: gewoon jij, op je puurst en je normaalst, met een beperkte groep volgers op de saaiste momenten van je dag. Zo worden we weer ‘echt’.  

Maar zelfs déze poging tot echtheid weten de jongeren uit mijn omgeving naar hun eigen hand te zetten. Ze openen de app pas op het moment dat ze iets leuks doen, spreken met elkaar af wie wanneer welke foto maakt en slaan een dag over als ze ‘die dag niets boeiends hebben gedaan’. Missie mislukt: zelfs in deze omgeving durven de jongeren niet toe te geven dat het leven soms suf is, dat hun uiterlijk niet altijd volmaakt is, en dat niet alles zo flitsend is als we misschien zouden willen. Ook hier wordt eenzaamheid, verdriet of verveling verstopt. 

Of leren we elkaar alleen maar hoe we ons het beste kunnen verbergen?
Lezen: Psalm 139 :1-2 

Hoewel ik het best begrijp – want wie durft de eerste stap te zetten? – vind ik het ten diepste erg verdrietig. Dat het in onze wereld zo moeilijk is om ‘real’ te zijn. Ik vind het prima als je online niet het achterste van je tong laat zien en als je dat wat er ten diepste in je omgaat alleen deelt in kleine kring. Maar is dat de reden? En wordt er nog wel wat gedeeld? Als ik zie hoeveel er in deze groep speelt, en tegelijk hoe weinig dat besproken wordt, maak ik me zorgen. Bij wie kun je terecht? Wie is er nog echt? Wie laat zichzelf nog zien? Kunnen en durven we dat nog? Of leren we elkaar alleen maar hoe we ons het beste kunnen verbergen? Wat houden we elkaar ontzettend voor de gek. Wie wordt er nog gezien, in deze wereld waar alles draait om zien en gezien worden?   

Dwars er tegenin hoor ik het in de kerk zingen: ‘Heer, die mij ziet zoals ik ben, dieper dan ik mijzelf ooit ken, kent gij mij.’ Wat een verademing, dat er Iemand is die er doorheen prikt. Die geen apps, oproepjes en posts nodig heeft om te zien wat er echt speelt in mijn hart. Die weet wat ik nodig heb, beter dan ikzelf. Ik gun het iedereen. Hij is pas real. 

Nienke Meinster

1 jaar geleden

Psalm 139 :1-2 

Heer, U kent mij, U doorgrondt mij, U weet het als ik zit of sta, U doorziet van verre mijn gedachten.