‘Wat is het moeilijk voor rijken om het koninkrijk van God binnen te gaan.’ – Markus 10:23 

Laat ik er maar eerlijk voor uitkomen: ik ben een yup. Mijn leven barst van de welvaart: tweeverdieners met goede banen, een kind twee dagen op de opvang en een dag bij oma, twee auto’s voor de deur en binnenkort een nieuwbouwhuis met ruimte over. We sparen voor een bakfiets en één van mijn hobby’s is koffiedrinken in de binnenstad. Nu ik een dag meer ga werken is er een nieuw cliché aan ons yuppenleven toegevoegd: een schoonmaakster.  

Via via kwamen we haar op het spoor. Het is de buurvrouw van een vriendin die in één van de ‘moeilijke’ wijken van de stad woont. Ze is een jonge moeder van drie, en inmiddels tien jaar in Nederland. Haar man, aan wie ze destijds is uitgehuwelijkt, heeft een baan. Zijzelf is thuis bij de kinderen, en nu ook de jongste naar school is, klust zij wat bij door schoon te maken. Ze houdt ervan, al zou ze het liefst kapster worden.  

Het is goed dat die rijkdom flink schuurt.

Markus 10:23

We schelen drie jaar, maar onze levens liggen mijlenver uit elkaar. Zij droomt van een huis als het onze voor haar gezin, wij vinden het (met één kind) te klein worden en ‘schuiven door’. Haar leven is er één van vluchten en bij 0 beginnen, mijn leven stond al bij mijn geboorte met 2-0 voor. Terwijl ik thuiswerk, stofzuigt zij de vloer rondom mijn bureaustoel. Haar kinderen konden niet naar de sportdag van school, want haar fiets is kapot dus niemand kon ze brengen. 

Om de week komen die twee zo verschillende levens bij elkaar rondom een kopje koffie, als de keuken en badkamer weer schoon zijn. Het is een gezellig praatje en we mogen elkaar graag, maar toch. Ik vind het hoogst ongemakkelijk. Ik voel me een witte, rijke vrouw die voor zich laat werken. Is dit eerlijk? Zou ik meer moeten doen, of is dit gewoon hoe de wereld werkt?  

Het is goed dat die rijkdom één keer in de twee weken flink schuurt. Want lang niet altijd sta ik stil bij mijn welvaart. En natuurlijk kan het altijd rijker, egoïstischer, zelfzuchtiger. Mijn man en ik staan zo in het leven dat we ons geld, maar ook onze tijd en energie willen delen en investeren in plekken en mensen die dat nodig hebben. Toch schuurt het. Is wat we doen wel genoeg? Is het niet te makkelijk? Staat mijn rijkdom me in de weg? Moet ik het opgeven, in een armere buurt gaan wonen in plaats van al die rijkdom? 

Zie daar: het ongemak van welvaart. Vertel het me maar wat nodig is. Ik weet het niet. Maar intussen kauw ik nog een poosje door op die uitspraak van Jezus. Wat is het moeilijk voor rijken…