2 minuten

Een jonge man wordt wakker, na maanden in het ziekenhuis in coma te hebben gelegen. ‘Ik leef!’ Hij is verwonderd, verrukt! Familie, personeel, iedereen die het meemaakt is blij. ‘Ik leef! En nu?’ 

Want die vraag komt na enige tijd ook boven, bij hem, bij anderen. Bij hem nadrukkelijker dan bij zijn leeftijdsgenoten. Zo’n ingrijpende ervaring zet je heel anders in het leven. 

Moet je eerst in coma liggen om je af te gaan vragen wat je aan het doen bent als je leeft? Nee. Geef toe dat je er toch vrij weinig over nadenkt. Nu je dit leest denk je er in ieder geval wel even over na. Je leeft. Is het zinnig? Is het wat je je er van hebt voorgesteld? Is dit het nu? Dit zijn geen vragen van mensen die het grootste deel van hun leven achter zich hebben. Ja, voor hen ook, maar je hoeft niet oud of ongeneeslijk ziek te zijn of een ernstig verlies te hebben geleden om de vraag te stellen. 

‘de leegte achter de dingen’

Lezen: Lukas 9: 1 - 6

Ik zou zeggen: stel de vraag zo vroeg mogelijk en stel hem regelmatig. En ook nog dit: ga niet als een bezetene af op antwoorden. Bij deze vraag gaat het niet om snelle antwoorden. Die zou ik wantrouwen.  

Nee, als gelovige heb je niet gemakkelijk praten. Er zijn geen algemene antwoorden. Het is maatwerk. In het Griekse denken was (en is) vragen stellen iets academisch, buiten het alledaagse leven. In het Joodse denken worden de vragen gesteld en de antwoorden gezocht in het leven, al doende. Je ziet het Jezus ook doen als hij zijn leerlingen er op uitstuurt, twee aan twee. Gaandeweg ontdekken ze het Koninkrijk. En en passant wat het is om te leven naar Jezus’ gebod. 

Als het gaat om het verkennen van de zin van je leven is dat een moeilijke maar begaanbare weg. Leven naar het gebod van het Koninkrijk.  

Claartje Kruijff*, ongelovig opgevoed, heeft vanaf haar kindertijd geworsteld met wat ze, in navolging van schrijfster Etty Hillesum, ‘de leegte achter de dingen’ noemt. Ze ervoer onvrede over het leven, wanneer dat niet om ‘wezenlijke zaken’ draaide: ‘Ik was niet depressief, maar had wel last van somberte.’ Ze ging op zoek, studeerde theologie, maar kreeg geen pasklaar geloof. Wat ze wel ontdekte geef ik hier graag aan je door. ‘Waar ik achter ben gekomen is dat ik er als verbindende schakel in een groter verbond van leven wel degelijk toe doe en er mag zijn, ook al ben ik verder niet zo belangrijk.’ Ik vind het een goed uitgangspunt om verder te gaan.