2 minuten

Ik ben gek op Keulen, ik kom er graag en regelmatig. Mijn liefde begon met een boek van Heinrich Böll, ‘Und sagte kein einziges Wort.’ Böll beschrijft het leven van een gezin temidden van de puinhopen van vernietigd Keulen na de oorlog. Niet alleen is de stad verwoest,ook de levens van haar bewoners. 

Ik mijd de drukke Dom. Liever zoek ik de stilte in één van de oude Romaanse kerken. Alleen al in het centrum staan er twaalf. Die godshuizen zijn na de bombardementen liefdevol gerestaureerd en worden merendeels nog steeds gebruikt voor erediensten. Pareltjes zijn het.  

Is het ‘haalbaar’ voor een gewoon mens.

Lezen: 1 Johannes 4

Één ervan is Gross Sankt Martin. Hier huist de ‘Monastische Gemeinschaft von Jerusalem’, een jonge kloosterorde van vrouwen en mannen die kiezen voor de stilte… in de stad.  

Deze kloosterorde intrigeert me: wie zoekt er nu stilte in een grote stad?  

Deze kloosterlingen houden me een spiegel voor. Met een grote intensiteit leiden ze een leven, toegewijd aan God en de ander. Ze werken voor hun brood, maar daarnaast geven ze hun tijd aan mensen in de marge, die hulp nodig hebben. En ze ruimen veel tijd in voor stilte en gebed. Natuurlijk houd je tijd over als je geen (huwelijks)relatie hebt en geen gezin. Maar waar besteed je die tijd aan? 

Is het ‘haalbaar’ voor een gewoon mens, voor mij? Of is het leven van een kloosterling exotisch? Ze beginnen bij de bron: Jezus Christus. In zijn nabijheid wordt (gaandeweg) alles anders. Hij laat je ervaren dat je geliefd bent. Hij leert je kijken door zijn ogen, naar jezelf en naar ieder ander. Dat verandert je manier van leven. Zijn liefde voor jou roept toewijding op. En dat is wat ik ervaar als ik daar in de kerk zit, meezing, meelees en luister. Als ik urenlang stil ben voor God. Ik ben een ander mens als ik weer naar buiten stap, de stilte uit, de stad in. 

Moet ik daarvoor naar Keulen? Natuurlijk niet. Maar voor mij komt het daar allemaal samen. Een stad die zich gruwelijk ontdeed van haar Joodse stadsgenoten, een stad die door de geallieerden met de grond gelijk werd gemaakt, een stad die weer opkrabbelde, maar blijft mankeren. En in haar midden strijken kloosterlingen neer die God zoeken, Hem vinden, en Hem delen met wie hen ook maar ontmoet. Zij houden het uit door in gemeenschap met elkaar te leven. Ze ‘verplichten’ zichzelf en elkaar tot een godvruchtig leven. Zo’n leven wil ik ook. Om dat te realiseren kijk ik de kunst een beetje af. Het diepste motief: ‘Wij hebben lief, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.’