3 minuten

“Kijk, mama, daar is Jezus!” Meestal wijs ik onze kinderen op God, maar deze keer zien zij Hem. Ik verwijs naar de Schepper als we op vakantie genieten van een mooi landschap. Nadat ik hen geprezen heb voor een goed cijfer, herinner ik hen eraan dat God hen die productieve grijze massa heeft gegeven. En de schoenen waar ze vervolgens bijna naast gaan lopen zijn ook genade. Al was het alleen maar omdat ik die veel te dure sneakers die ze graag wilden in de kringloop op de kop getikt heb. Maar nu zie ik de link naar onze God die voorziet even niet.  

Het is donker, afgezien van een reeks mooi aangelichte, kleurrijke objecten. We zijn bij de Lego-tentoonstelling ‘the Art of the Brick’ en ik kan me voorstellen hoe de kunstenaar zich door zijn creaties bijna zelf schepper voelde. ‘Hij verheft speelgoed tot kunst’, zegt de reclame. De grote bouwwerken zijn indrukwekkend of het nu enorme dinoskeletten zijn, walvissen of levensgrote beelden van Griekse goden. En zijn Lego replica’s van werken van Rembrandt, Van Gogh en Vermeer. Maar Jezus zag ik niet.  

Kijk naar beneden als je Jezus wilt zien.

Lezen: Handelingen 1:10-11

Wel stopte ik bij een wit bouwwerk dat op een kerk leek. Het had een rond, gebrandschilderd raam van schijnbaar willekeurige legoblokjes. Zoals je ze in moderne kerken wel vaker ziet. “Niet omhoogkijken als je Jezus wilt zien, maar gewoon naar beneden,” roept mijn dochter enthousiast. Ik kijk wat verward en misschien zelfs beschaamd rond omdat ze zo hard ‘Jezus’ roept in de stemmige tentoonstellingszaal. Dan wijst ze op het tapijt voor haar voeten, op de plek waar een bonte lichtbundel de grond raakt. En daar verschijnt Jezus. Geprojecteerd door het abstracte Lego-kerkraam.  

Even flitst het beeld dat mijn oma van Corrie ten Boom leende door mijn hoofd: van het borduurwerk met de wirwar van knoopjes en slordige draadjes aan de achterkant, maar de mooie en duidelijke afbeelding aan de voorkant. De kant die God ziet, maar voor ons niet meteen duidelijk is. Dit was een hippe versie daarvan.  

Op de stoep van het museum lag een thuisloze man. De eenvoudige woorden van mijn kind echoden nog na: ‘Kijk naar beneden als je Jezus wilt zien.’ Ik ontmoet er dagelijks talloze in de grote stad waar ik woon. Soms duizelt het me, dan voel ik me machteloos en kan ik niets met die wirwar van mensen in de knoop. Maar ik keek deze man in de ogen en zag Jezus.