Veldboeket

Genieten

4 minuten

Nu het voorjaar weer in alle hevigheid losbarst, trek ik er regelmatig met een emmertje water en een klein tuinschaartje op uit. Door de wijk, naar het park, langs het speeltuintje: overal staan bloemen. Steeds probeer ik een nieuw bosje bij elkaar te brengen, met nét een ander geel of paars of blauw bloemetje dan de vorige keer. Regelmatig word ik aangestaard of toegelachen, omdat ik met handen vol geplukte bloemen over straat ga. De boeketjes belanden in de tuin, of op het TV-meubel, of op de keukentafel en zelfs naast mijn bed. Het is de makkelijkste manier om schoonheid het huis binnen te brengen.

Laatst liep ik weer zo’n rondje, gewapend met mijn schaartje en een halfvolle maatbeker. En toen dacht ik ineens aan die tuin, zo lang geleden, en hoe God daar wandelde. Genoot, van zijn eigen geschapen creaties. Wat moet het er prachtig zijn geweest. Zou God het een en ander geplukt hebben? Zou er een veldboeket staan te pronken, ergens op een tafeltje naast Zijn troon? Hij lijkt me een liefhebber, van die kwetsbare bloemen. Niet voor niets zag hij dat het goed was. Niet voor niets werd Zijn Zoon herkend als tuinman. Vader en zoon: ze zaaien, snoeien en oogsten erop los. En het begon allemaal in de tuin.

Ieder jaar als het lente wordt, zijn we weer terug bij de scheppingstijd. Als de aarde weer jong groen voortbrengt: zomaar schiet het op, en niemand heeft er iets aan hoeven doen. Wat een eer eigenlijk, dat de mens van die tuin mag genieten én hem mag onderhouden. Dat ik God er een plezier mee doe, als ik wat van zijn creaties bij elkaar breng en er een nieuw boeket mee creëer. Soms maak ik de vraag naar mijn roeping zo groot, terwijl het juist in het kleine zit. In de grond onder mijn nagels en in het maaien van het gras.

Wandelen met God. Kan het er ook zo uit zien? Samen met God de wijk door, ik een schaar en Hij een emmer. We genieten van het moois, we koesteren en kweken, en intussen babbelen we wat. En we zien dat er – ondanks alles – ook nog dingen goed zijn.