2 minuten

In de tijd dat ik nog wel eens met kleinkinderen naar de speeltuin ging, hoorde ik deze zinnen regelmatig van betrokken ouders. Er was weer een incident geweest, er was te hard geduwd en er was met zand gegooid en daarom moest er “sorry” worden gezegd. Dat gebeurde dan ook heel snel. Zo snel, dat ik vermoedde dat de diepe betekenis van het woord wat verwaterd was. 

In de wereld van de grote mensen wordt er ook wel eens sorry gezegd en wordt er spijt betuigd. 

Soms voor grote zaken. Ik las dat vier mannen die een aanslag hadden gepleegd op een huis, waarbij er zes doden vielen, veel spijt van hun handeling hadden. 

Spijt is een mooi woord en een naar woord. 

Als we spijt betuigen laat dat zien dat we het verkeerde van een handeling of van een woord inzien, en dat we bereid zijn dat ook tegen de ander uit te spreken. Dat is de mooie kant. 

Er is ook een nare kant. Want we nemen soms beslissingen in ons leven waar we jarenlang, of misschien wel levenslang spijt van hebben, zozeer dat wroeging om de hoek komt kijken. 

In de Bijbel is ook sprake van berouw. Zelfs bij God. 

“Een moment van onbedachtzaamheid, kan maken dat men jarenlang schreit”. En zo is het maar net. 

Ik zal geen voorbeelden van verkeerde beslissingen geven, want ik denk dat iedereen ze wel kent. 

Je neemt, soms op jonge leeftijd, beslissingen voor het leven en je ondervindt levenslang de negatieve gevolgen. 

Wroeging kan dan je leven verteren. Het kan je leven donker en duister maken, en de toekomst zwart. 

Spijt! Spijt! “Had ik maar…” “Had ik maar niet”. 

En tja, “berouw komt na de zonde” zeggen we dan. Ook als er een keuze is gemaakt die niet zozeer met zonde te maken heeft.  

Soms kan berouw opluchten, maar staat misschien ook in het rijtje spijt, wroeging, berouw en dat maakt de ervaring alleen nog maar erger. 

In de Bijbel is ook sprake van berouw. Zelfs bij God. 

Het speet hem dat hij de mens had gemaakt, staat er in Genesis. Dat is best een heftige tekst. Maar er staat tegelijk dat hij verdriet had over het feit dat de mens zijn eigen weg koos en het onrecht op de aarde toenam. 

En even verderop in de Bijbel is er weer sprake van het berouw van God, maar dat is berouw ten goede omdat hij eerst een oordeel heeft uitgesproken over al het onrecht, maar er daarna weer op terugkomt. 

God zegt als het ware sorry tegen zichzelf als hij boos is geworden op zijn volk en een gericht aankondigt. 

In Exodus staat:” En de Here kreeg berouw over het kwaad dat hij gezegd had zijn volk te zullen aandoen”. 

Het neemt de wroeging misschien niet weg, maar ik vind het “sorry” van God wel ongelooflijk bemoedigend.