2 minuten

‘Dat heeft de natuur goed geregeld hé!’, zei de collega van mijn man, die op kraambezoek was. Ze verwonderde zich over het perfecte mensje dat in haar armen lag. Vingers, tenen: helemaal compleet. Bij het gesprek over borstvoeding verzuchtte ze verwonderd dat het toch maar bijzonder was dat het allemaal zo werkte. Dat beide lichamen aan elkaar doorgeven wat er nodig is, en zich op elkaar aanpassen. ‘Goed geregeld, door de natuur.’

Het zijn uitspraken die ik vaker hoorde in die eerste weken. Dat het zo knap in elkaar zit allemaal. Dat het wonderlijk is dat de natuur (soms) zo goed zijn werk doet. En natuurlijk is het helemaal waar: de processen die in ‘de natuur’ functioneren, zijn wonderlijk goed op elkaar afgestemd. Toch krijg ik de kriebels van die uitspraken. Het knaagt. Zou ik niet in opstand moeten komen tegen die uitspraken? Getuigen, dat die wonderlijke processen voor mij in alles wijzen op God de schepper, die onze dochter zo prachtig gemaakt heeft? In gedachten vertel ik over psalm 139 en over de God die de tien teentjes schiep. Over schepping, over kwetsbaarheid en de levensadem die ons gegeven moet worden. Over dat de natuur lang niet altijd zo goed volgens de regels werkt, en dat er ook zoveel misgaat en we in alles van God afhankelijk zijn. Maar het blijft bij gedachten. Schaapachtig lach ik naar de collega en mompel ik wat. ‘Ja nou he?’, of, op een goed moment: ‘nou, wat een wonder he?’.

De God die de tien teentjes schiep

Lezen: Romeinen 1:25

‘Lekker, Nien,’ verzucht ik bij mezelf. Er ligt hier een godsgetuigenis in je armen, en alles wat jij te melden hebt is instemmend geknik? Goed geregeld van de natuur? Ik hoor het te vaak, en te vaak heb ik geen weerwoord. Sta ik met mijn mond vol tanden, want waar begin je? Of is dit niet precies het juiste begin: daar waar leven ontstaat uit liefde, daar waar een verborgen mensje compleet wordt en tot leven komt. Is dit niet de perfecte ingang voor een geestelijk gesprek?

Misschien moet ik niet te streng zijn voor mezelf, en is de kraamperiode niet bij uitstek geschikt voor missionaire conversaties. Misschien spreekt de Bijbeltekst op haar geboortekaartje voor zich, en denken mensen op de weg naar huis in stilte na over de stapel kinderbijbels die ze hebben zien liggen. En eren ze de schepper, in plaats van het geschapene. Intussen blijf ik me verwonderen. Over teentjes, lachjes, geluidjes. En over al die ontwikkelingen die haast vanzelf lijken te gaan. Ik tel mijn zegeningen, besef dat het niet vanzelfsprekend is. En dank God elke dag dat hij mijn dochter levensadem gaf. Ere wie ere toekomt.