Je hoeft niet bang te zijn

Bang Moed Spanning

2 minuten

Sinds kort heb ik bij het bedtijdritueel van mijn dochter een nieuw favoriet liedje. Als haar slaapzak aan is en de lichten uitgaan neem ik haar nog even bij me. Zacht zing ik in haar oor:

Je hoeft niet bang te zijn, al gaan de lichten uit,
God is er en hij blijf, als jij je ogen sluit.
Je hoeft niet bang te zijn, als oorlog komt of pijn,
de Heer zal als een muur, rondom je leven zijn.

En terwijl ik het zing, voel ik de spanning van die woorden. Want zo eenvoudig als de melodie is, zo ingewikkeld is de boodschap. Niet bang zijn? Dat vind ik tegenwoordig makkelijker gezegd dan gedaan. De laatste tijd kan de onrust in de wereld me aanvliegen. De beelden die bij me binnenkomen als ik door mijn tijdlijn scroll. De oproepen die mensen doen, voor protesten voor het één en tegen het ander. Het onbegrip en de onbeschoftheid waarmee sommige dingen gebeuren. In wat voor wereld leven we? Wat ga ik, wat gaat mijn dochter nog meemaken? Waar zal ik haar voor moeten beschermen? Zal ze in vrede en welvaart opgroeien, of gaan we een andere tijd tegemoet?

Misschien is het van alle tijden. Oorlog, dreiging, spanning, conflict, ziekte in de familie… is het er niet altijd geweest? Misschien krijgen we het door de media meer onder ogen. Misschien is het ook gewoon mijn nieuwe levensfase dat het ineens meer bij me binnenkomt. Maar er is reden genoeg om bang te zijn. De krantenkoppen liegen er niet om. ‘Er is alle reden om ongerust te zijn,’ las ik ergens. Jonge mensen hebben massaal angst- en paniekaanvallen. In het nieuws wordt verteld dat er reden is om ongerust te zijn. En dan zing ik… je hoeft niet bang te zijn. Waar haal ik de moed vandaan?

Ik denk dat ik die moed ten diepste put uit het evangelie. Omdat me daar wordt verteld dat, wat er ook gebeurt, God met ons is. Hoe onrustig de wereld ook tot haar voltooiing komt: Jezus is erbij. Ik heb geen idee wat ik nog onder ogen zal moeten komen, en op welke manieren mijn geloof nog zal worden beproefd. Ik weet niet hoe ik de wereld achter zal laten voor mijn kinderen. Maar dit weet ik wel: God is er en Hij blijft. Ik wil niet leven in angst, ik wil dat niet aan mijn kinderen doorgeven. Want dat is niet de bodem. De bodem is hoop, is leven. Is Gods nabijheid. En dus zing ik voor mijn meisje, ondanks de spanning en het koude gevoel dat soms in mijn lichaam kruipt. Je hoeft niet bang te zijn.