3 minuten

We hebben leiders nodig. Leiderschap is niet langer een besmet woord, er worden boeken over vol geschreven. Predikanten volgen de training ’Undefended leadership’. Het kan verkeren. Toch hoor ik predikanten ook nú nog terugschrikken voor het woord ‘leider’. ‘We zijn geen leiders, maar voorbijgangers’. En ja, de kérkenraad geeft leiding aan de gemeente, met richting en ruimte (allebei graag). De Bijbel spreekt ook over leiders en het gaat opvallend vaak mis, kijk maar naar de rechters, naar de koningen van Israël, en ook Paulus wist wel hoe hij ruzie moest maken en mensen van zich vervreemden. Niet onverstandig om te spreken over gedééld leiderschap. Aanspreekbaar zijn. Tegenspraak serieus nemen. Luisteren, ook naar de stemmen die je liever niet hoort.

De bijbel zet als het om leiderschap gaat het beeld van de herder centraal.  De herder die de kudde leidt, voorop gaat, op zoek naar grazige weiden. God zelf is onze goede herder, en Jezus. Herderschap kent vele kanten. We mogen ons geborgen weten , veilig in Jezus’ armen, als schaapje, lammetje aan zijn hart. In mijn kinderkamer hing er een afbeelding van boven mijn bed.

We zijn geen leiders, maar voorbijgangers

Lezen: Johannes 10: 14-15

Herders weten ook van vijanden, van valse herders (huurlingen) en van roofdieren. Zo veilig is de wereld niet. ‘De schapen kennen mijn stem’ zegt Jezus. Is dat zo? Of lopen we ook zomaar rare herders achterna die ons ten prooi laten vallen aan wat niet al?

Het komt aan op onderscheidingsvermogen. Wáár is de stem van Jezus, waar is Zijn spoor? Zodat je kunt zeggen: daar moet ik zijn, daar moet ik achteraan. En ook: op die manier wil ik leiding geven, herderen, voorgaan, in de kerk, in mijn werk, in de wereld. Ik moet dan denken aan een refrein dat je telkens weer tegenkomt in de Schrift: goede herders zorgen voor de wees, de weduwe en de vreemdeling. Die drie. De kwetsbare mensen, die zomaar te kort komen. Je zou de arme en het kind kunnen toevoegen. Daar waar mensen in de knel komen gaat het mis. Daar waar mensen als minder worden gezien of zelfs niet meer als mensen – daar hebben ze God tegen zich. Racisme en vreemdelingenhaat zijn dus uitgesloten.

In onze tijd komt het erop aan – nu er een beleid dreigt waarbij vreemdelingen de dupe  worden. Tweederangs. We leven bovendien in een wereld waarin oorlog een reële dreiging is geworden, waar door ons toedoen de aarde, de schepping wordt bedreigd en leven in alle diversiteit kapot gaat. Ik kan in mijn eentje weinig. Bidden. Kleine stappen zetten. Opkomen voor wees, weduwe en vreemdeling. En rustig blijven, ‘rustig temidden der woelige baren’ zei mijn vader altijd. Het was de lijfspreuk van Willem van Oranje, die weet had van de stormen van het leven. Mijn Herder gaat voorop, ik doe mijn best zijn stem te herkennen en zijn spoor te volgen. Hij liep over de chaoswateren, de woelige baren. Hij is er nog steeds. Hij is mijn leider.

Jezus ga ons voor, deze wereld door. En U volgend op Uw wegen, gaan wij moedig met U mede ook in barre tijden. – Nynke Dijkstra