4 minuten

Ik denk niet dat er veel mensen zijn die het christelijk geloof zullen verbinden met het woordje ‘genieten’. Integendeel – in  de beeldvorming staat christelijk geloof vaak voor: saai, somber, zwaarmoedig, hypocriet en nog een paar niet al te positieve aanduidingen. En christenen treft hetzelfde lot: sombere mensen, die zwoegend en lusteloos door het leven gaan. Ooit las ik in een gezelschap van niet al te bijbelvaste jongeren de bovenstaande tekst, en ze keken verbaasd op: ‘Staat dat ook in de Bijbel? Dan kunnen we nog wel een biertje nemen.’ 

De prediker is een wijze man, naar wie we in onze tijd best wat meer naar kunnen luisteren. Een soort psychotherapeut tegen de welvaartsziekten van onze tijd. Eigenlijk zegt hij hetzelfde als wat we tegenwoordig uit de mond van de drie bekende Belgische psychiaters horen: Dirk de Wachter, Damiaan Denys en Paul Verhaeghe. Keer op keer betogen zij dat het leven niet altijd perfect is, dat tegenslagen erbij horen, dat het streven naar altijd ‘meer’ ons alleen maar ziek maakt, dat we tevreden mogen zijn met het leven, zeker als ons geen grote rampen overkomen, en nog een paar van deze oude volkswijsheden. 

Dat lost het verdriet niet op, maar dan hebben we wel een adres.

Lezen: Prediker 3: 12

Prediker zei het ook al. In het gedeelte dat aan deze tekst voorafgaat, somt hij dertien tegengestelde activiteiten op. Werken is voortreffelijk, maar rusten ook. Je kunt echter niet altijd vakantie vieren, er moet ook gewerkt worden. Een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken, een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen, een tijd om te huilen en een tijd om te lachen. De afwisseling zorgt ervoor dat we energie houden, dat de fut er niet uitgaat en we langzamerhand in een burn out terecht komen. Inspanning en ontspanning, het lijkt zo simpel, maar we hadden psychotherapeuten nodig om ons te vertellen dat wanneer een elastiek te lang uitgerekt wordt, het draadje kan knappen. En de weg terug duurt vaak lang. Hadden we maar wat meer naar de Prediker geluisterd, denk ik weleens. Zeker als het genieten van het leven, als afwisseling van het zwoegen wordt gezien als een gave van God. 

Ik weet het. Soms kan het leven te veel pijn doen om ervan te genieten en soms is de rugzak te vol, om nog aan eten en drinken te denken. Dan zitten we in een periode van rouw die heel lang kan duren, misschien wel een leven lang. Gelukkig dat de Bijbel dit ook weet en ons aanspoort alles bij God te brengen. Dat lost het verdriet niet op, maar dan hebben we wel een adres. De Belgische psychiaters zouden het aanbevelen.