3 minuten

Glasgow, een ietwat plomp bruinstenen kerkgebouw. Boven de ingang van de kerk een naam: Harper Memorial Baptist Church. Een naam met een verhaal.  

1912. De Titanic vergaat. Predikant John Harper is druk met redden. Allereerst zijn dochtertje. Harper weet het meisje in één van de reddingsboten te krijgen waar voor hem zelf als man geen plaats is. Hij weet dat hij haar in deze wereld niet zou terugzien, want hij heeft zijn reddingsvest aan iemand anders gegeven.  

Eenzaam in de nacht, met twee mijl water onder me en wetend dat ik ging sterven, heb ik geloofd.

Lezen: Marcus 8 : 35

Wat er precies door hem is heengegaan weet geen mens, maar van wat hij dééd hebben anderen later getuigenis afgelegd. Een jonge Schotse landgenoot vertelt: ´Samen kwamen we in het water van onder nul graden terecht, de longen worden uit je lijf geslagen. De reddingsboten waren dichtbij en tegelijk zo onbereikbaar ver weg. We slaagden er beiden in ons vast te klemmen aan stukken drijfhout. Je voelde hoe de kracht, en met de kracht het leven, uit je werd weggezogen. Harper, naast me, riep: “Ben jij gered?”  

“Nee”, riep ik vertwijfeld. 

“Geloof in de Here Jezus Christus en je zult worden gered”, riep Harper. De golven droegen de predikant weg, mij alleen latend met mijn bevriezende gedachten. Maar even later werd hij weer mijn kant opgedreven en botste tegen mij aan. 

“Ben je nu gered?” vroeg de predikant opnieuw.  

“Nee, dat kan ik niet zeggen”, antwoordde ik.  

“Geloof in de Here Jezus Christus en je zult worden gered!” zei hij weer. Op dat moment verloor hij zijn grip op het stuk hout waaraan hij zich vastklemde en zonk woordeloos weg in de diepte…´.  

´En daar,´ zo vertelde de jonge Schot later op een bijeenkomst in Hamilton, Canada ´eenzaam in de nacht, met twee mijl water onder me en wetend dat ik ging sterven, heb ik geloofd.´  

‘Ik ben John Harpers laatste bekeerling.´