David Brooks is een bekende columnist in de VS. Hij is verbonden aan de progressieve New York Times, waar hij de laatste conservatieve schrijver wordt genoemd. Een titel waar hij trots op is. Brooks is van joodse afkomst, maar wordt naar eigen zeggen steeds evangelischer. Vooral de Bergrede zoals weergegeven in Mattheüs boeit hem. Deze David Brooks heeft (weer) een boek geschreven. Het trekt de aandacht, niet alleen in de VS. Het heet De tweede Berg en gaat over de vraag naar de betekenis en de zin van het leven voor een generatie die alles bezit. Volgens Brooks verkeert de VS in moreel verval omdat vooral de ouderen zijn blijven vastzitten in een patroon van werken, meer verdienen, alles groter en mooier, een nog futuristischer barbecue, maar zonder reflectie. Mannen en vrouwen die wat ouder worden en niet de zorg hebben voor de primaire levensbehoeften van hun gezin, zouden een andere focus moeten ontwikkelen, gericht op vier pijlers. Zo gaan ze een betekenisvolle generatie vormen, zowel voor de nieuwe generatie als voor de samenleving als geheel. Vandaar de titel van zijn boek. Die vier pijlers zijn: 

Roeping

Echtgeno(ote) en gezin 

Levensfilosofie of geloof 

Gemeenschap 

Brooks bekent dat hij gemeten naar deze vier pijlers gefaald heeft. Hij is gescheiden, hij beging de ‘zonde van de vervreemding’, zodat hij uitvluchten zocht, zich verdronk in zijn werk en relaties verwaarloosde. Daarom is zijn boek een doorleefd boek. Want ‘iemand die zich niet toewijdt aan een of andere loyaliteit buiten zichzelf drukt geen stempel op de wereld.’ 

Iemand die zich niet toewijdt aan een of andere loyaliteit buiten zichzelf drukt geen stempel op de wereld.

Lezen: 1 Korinthe 12: 12

Ik vind het mooi dit uit de pen van een beroemde columnist te lezen. Want wat hij zegt, kennen we natuurlijk al lang als een bijbelse wijsheid (wat Brooks ook beaamt.) Volwassen mensen zijn mannen en vrouwen die een doel hebben in hun leven dat het materiële overstijgt, ze worden geïnspireerd door geloof, voelen zich verbonden en gedragen door hun gezin en zetten zich in voor de gemeenschap waartoe ze behoren en de samenleving. Ik begrijp dat dit allemaal hoogdravend klinkt. En wie van ons faalt niet als hij of zij het leven legt naast de vier pijlers? Maar juist daarom inspireert David Brooks mij. Misschien zit je nog op de eerste berg. Druk met carrière, gezin, werk en de zorg om de bestaanszekerheid. Maar weet dan dat er een tweede berg aan de horizon verschijnt. Van betekenis, liefde en relaties. Mis hem niet, dat zou zonde zijn. Want, zegt Brooks: ‘Het niet-toegewijde individu, is het niet-herinnerde individu.’