2 minuten

It takes a village to raise a child. Ik weet niet wie het ooit gezegd of geschreven heeft, maar het is waarheid als een koe. Het valt niet mee om in je eentje een kind op te voeden: je hebt een dorp van mensen nodig die om je heen staan, je ondersteunen, ontlasten of bemoedigen en af en toe de zorgtaak van je overnemen.

In de afgelopen maanden heb ik mijn ‘dorp’ gevonden: en wel in de kerk. Oké, de grens tussen bemoedigen en bemoeien is soms onduidelijk en goedbedoelde adviezen zijn niet altijd ondersteunend, maar wat is de gemeenschap die kerk heet krachtig. Het is vallen en opstaan geweest, ik en deze gemeente. Veiligheid, ongemak, rebellie en thuiskomen wisselden elkaar af in de afgelopen jaren. Maar nu ik tijdens mijn verlof weer weekenden vrij ben – en dus in mijn thuiskerk, leer ik hen opnieuw liefhebben. Het helpt, om plaats te nemen tussen de bekende gezichten. De oudere dame die het jongetje in de bank voor haar helpt om zijn veter te strikken. Zijn knutselwerk bewondert, en hem een snoepje toestopt. De glimlach om het meisje dat hard en vals meezingt met een lied dat ze niet kent. Mijn buurman kijkt nieuwsgierig naar de slapende baby die ik in de draagdoek meeneem aan het avondmaal.

Het ontroert me, die eenvoud van kerk zijn. Soms is het oneindig complex, om samen het geloof te belijden, verschillen naast je neer te leggen en één te zijn in de naam van Jezus. Maar ineens was daar weer de herkenning, deze weken. Toen we onze dochter lieten dopen en ik die gemeente aankeek. De mensen die er zijn, als het erop aankomt. Zoveel bekende gezichten, mensen die dichtbij staan of iets verder weg. Mensen met wie ik ben opgegroeid en die me vertrouwd zijn geworden. Ze wisten nog hoe ik gedoopt werd, en nu stond ik daar zelf. Ik nam de felicitaties in ontvangst. ‘Sterkte’. ‘Zegen bij de opvoeding.’ ‘Geniet van jullie Godsgeschenk.’

Het ontroert me, die eenvoud van kerk zijn

Lezen: Efeze 4:3-6

Dit is mijn village. Dit zijn de mensen die ik om mijn dochter heen wil hebben. Die mij vangen als ik val, die er voor haar zijn als ik haar in de weg zit, die het van me overnemen als er voor mij een grens is bereikt. Wat een geschenk, dat mijn dochter opgroeit in dit stadse dorp, met niet alleen mij, maar de hele kerk als haar geloofsvoorbeeld. Ik hoop dat zij er Dezelfde vindt. – Nienke Meinster