4 minuten

Toen we na een jaar weer voor het eerst kerkten in het eeuwenoude kerkgebouw bij ons in de stad, ademde ik op. De ruimte, die traditie ademt, het licht door de glas-in-lood-ramen, en de manier waarop je – zonder ook maar iets van de preek mee te krijgen – gevoed door Gods aanwezigheid naar huis gaat. Ik genoot.  

En niet alleen ik. Twee rijen voor me zat een klein meisje van drie. Ze had een mooie gele feestjurk aan. Haar fijne blonde haren piepten in één staartje net boven de oude houten kerkbank uit – tenminste, als ze op haar billen zat. Voor het eerst kon ze mee naar de kerk, en ze was duidelijk onder de indruk. Het grootste deel van de dienst zat ze achterstevoren, op haar knieën in de bank, te kijken naar de mensen en te wijzen naar de ramen.  

Haar grote blauwe ogen schoten heen en weer, en met haar kleine vingertje priemde ze in de lucht. ‘Kijk, een leeuw! En daar een lammetje!’ Haar vinger wees naar het grote raam achter mij, dat de Openbaring aan Johannes in beeld probeert te brengen. Toen ze door haar moeder weer op haar billen was gezet, ontdekte ze het deurtje van de kerkbank. Het piepte en kraakte, kon dichtklappen én er zat een schuifje op. Vervolgens begon het orgel te spelen, en zichtbaar onder de indruk zocht ze naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Weer dat vingertje. Ik genoot.  

Breng me ernaar terug. Naar de eenvoud, naar het plezier, naar de verwondering.

Lezen: Markus 10:14

Het kindermoment werd aangekondigd, en de kinderen mochten naar voren komen. Haar moeder bracht haar tot halverwege het gangpad. Aarzelend zette ze daarna zelf twee stappen, en daarna huppelde ze achter de andere kinderen aan. Wat een geschenk, om in zo’n godshuis groot te worden. Is dit niet geloven als een kind? Om te spelen in Gods aanwezigheid, en terwijl de hoogste en diepste woorden klinken, er doorheen te klapperen met het deurtje van een oude houten kerkbank? Je verwonderen over de Leeuw en het Lam, zonder de betekenis ervan echt op waarde te kunnen schatten? Aarzelend en huppelend tegelijk naar God toe te gaan? Thuis zijn bij God, helemaal zoals je zelf bent?  

Breng me ernaar terug. Naar de eenvoud, naar het plezier, naar de verwondering. Laat mij weer geloven als een kind…