4 minuten

December is alweer vergeten, maar er is een kerstliedje dat maar in mijn hoofd blijft zitten. Na Sinterklaas klinkt het in alle winkels en op de radio: ‘Last Christmas, I gave you my heart, but the very next day, you gave it away’. Vorige kerst gaf ik je mijn hart, maar de volgende dag gaf jij het alweer weg. Meer dan een verdrietige herinnering aan een gebroken hart van zanger George Michael is het niet, maar toch. Je zingt het makkelijk mee, onnadenkend eigenlijk. Tot afgelopen kerst. Dit jaar drong er een diepere laag van de tekst tot me door en het laat me moeilijk los. Ik hoor er een verwijt in: je hebt me gebruikt toen je een schouder nodig had om op uit te huilen, maar meteen daarna keerde je me de rug toe. Je hebt me alleen gelaten. Je denkt geluk zonder mij te vinden. Mijn verlangen naar echte liefde en een duurzame relatie is niet minder geworden, maar je laat me in tranen achter. 

Zo’n situatie is ook om te huilen. Dat weet je als jij degene bent die verdrietig achterblijft, of als je het zelf iemand een keer hebt aangedaan. Zo heb ik wel eens een brief van zeven kantjes gekregen waarin alle pijn en verdriet van iemand die ik achterliet met een gebroken hart over me uitgestort werd. Ik was een tiener, stond lichtvoetig in het leven en huppelde zonder wroeging weg. Ook toen ik dat jaar met kerst meegalmde met ‘Last Christmas’. Wist ik veel dat degene dacht dat het voor altijd was? Er lag nog een toekomst voor me, dat moest hij maar begrijpen.  

Je hebt me alleen gelaten. Je denkt geluk zonder mij te vinden.

Lezen: Openbaring 2:4

Meer dan dertig jaar later raakt het me wel. Niet omdat ik opeens medelijden heb met het jochie dat ik verbouwereerd dumpte, het is met hem vast goed gekomen. Maar het herinnert me aan een andere eerste liefde, namelijk God. Ik doe Hem te vaak verdriet door wel bij Hem uit te huilen, maar Hem niet bij mijn hele leven te betrekken. We gaan ‘steady’, hoor, zoals ze een stabiele relatie in Amerika zo mooi noemen, maar toch wissel ik zijn hart telkens in voor andere dingen waarvan ik denk dat die me gelukkig maken. Altijd is er iets dat ik wil beleven, wil hebben, waardoor ik Hem een tijdje uit het oog verlies. Mijn gebed gaat gewoon door, in de kerk prijs ik God als bron van mijn bestaan en het geloof dat Jezus mijn Redder is lost gelukkig niet zomaar op, maar mijn hart leen ik uit. Aan iets dat ik wil bereiken, vaak best met nobele motieven. Het voelt toch goed als wat jij graag wilt iemand anders ook dient? Als mijn gezin met volle teugen aan tafel geniet. Als er iets van mijn hand gepubliceerd wordt. Of wanneer ik 25.000 stappen op een dag gezet heb. Weer honderd nieuwe woorden Spaans geleerd heb. Al die dingen kan ik ook met God doen, we kunnen samen koken, schrijven, wandelen of in een andere taal spreken. Nu het leven na de kerstdagen weer wat minder spannend is, en ik zomaar weer op zoek kan gaan naar het volgende, brengt dat deuntje van George Michael me weer terug naar mijn eerste Liefde. Zo blijft het nog een beetje kerst op weg naar Pasen.