3 minuten

‘En, hoe is het om moeder te zijn?’, werd me steeds gevraagd tijdens de kraambezoeken. Het eerlijke antwoord was: ‘Ik heb geen idee’. Wanneer weet je wat het moederschap bij je losmaakt? Is dat te peilen na een paar dagen of weken? Ik betwijfel het. Ik weet niet hoe ik moeder. Ik weet niet eens meer wie ik zelf ben. Alles is anders, en toch gaat alles gewoon door. Wie was ik, en waar was ik gebleven in het leven?

Terwijl die vragen op de achtergrond door mijn hoofd spoken, moeder ik. Ik vul mijn dagen met voeden, wiegen, wassen, troosten, verschonen, verwonderen. Nieuwe vaardigheden en eigenschappen, in aanvulling op dat wat al was. Herschepping, lijkt het wel. Temidden van de grote vragen van het leven en de wereld is dit nu even wat ik doe, waar ik ben, en waarin ik mezelf terugvind. De broek die weer past, de taart die weer gebakken wordt. Het eerste glaasje rode wijn, dat we heffen op het nieuwe leven. Het meisje dat tussendoor gevoed moet worden, en tot rust komt in mijn armen.

In Zijn ogen blijf ik altijd kind

Lezen: 1 Johannes 3:1

Terwijl ze aan mijn borst ligt, kijkt ze me aan. En als ik terugkijk in haar grote diepe kijkers, zie ik daar in die ogen mijn spiegelbeeld. Wie ik ook ben: dit is wie zij ziet. Voor haar ben ik mama. De rest van mijn leven, de rest van háár leven. Hoe oud ik ook word, hoe anders het leven ook zal zijn: ik ben gewoon moeder, en nooit zal ik meer iets anders zijn dan dat.

Het treft me. Blijkbaar kun je zelf zoeken naar wie je bent, terwijl dat voor anderen als een peil boven water staat. Voor mijn dochter, die mij ziet als haar mama. Voor mijn man, die mij nog steeds helemaal herkent als zijn vrouw. Voor God. Wie ik ook ben, wat ik ook doe en laat, of ik het nou wel of niet kan voelen: ik ben Zijn kind, en nooit zal ik meer iets anders zijn dan dat. Die waarheid geeft houvast. Hoe het leven na mijn verlof ook verder gaat: dit is de bodem. Ik ben en blijf Zijn kind.

‘Hoe is het om moeder te zijn?’ Als je het goed vindt, neem ik de tijd voor het vinden van een antwoord op die vraag. Terwijl ik herschapen word, langzaam vorm en ontwikkel en groei in mijn nieuwe rol, blijf ik mijn dochter goed aankijken. In haar ogen blijf ik altijd moeder. In Zijn ogen blijf ik altijd kind.