4 minuten

Eén van de zachtmoedigste mensen die ik ooit heb ontmoet was een vrouw die iedere dag eenzaam in haar leunstoel doorbracht, rokend en tv-kijkend. Ze had veel pijn, kon niet meer naar buiten en was na een moeizaam leven alleen overgebleven. Ze had alle reden om kwaad te zijn op de wereld en niemand meer te vertrouwen.

Maar ze was zacht. Dat merkte ik meteen de eerste keer dat ik haar ontmoette. Ze had medeleven met degenen die het zwaar hadden. Ze kon onrecht niet aanzien. Hoe eenzaam en ziek ook, haar hart stroomde over van liefde. Het was niet moeilijk om te ontdekken waar dat vandaan kwam. ‘Ik hou van Jezus en hij van mij,’ zei ze vaak. ‘Straks in de hemel ren ik naar hem toe om hem te knuffelen.’

Ik denk dat daar zachtmoedigheid begint. Niet alleen bij haar, maar bij iedereen. Bij het besef dat wat je ook doet en wie je ook bent, God jou liefheeft. Dat het niet uitmaakt waarin je faalde, of wat je tekortkomingen zijn, omdat er genade is. Voor jouzelf – en voor ieder ander mens.

Om vanuit dat besef echt te luisteren, te begrijpen, te ontvangen, lief te hebben. Om te leven vanuit Gods liefde en dat te kunnen delen met anderen, ook als ik pijn heb of boos ben… vaak twijfel ik of dat me ooit gaat lukken. Met een zachte blik de wereld inkijken, de wereld die mij zo vaak teleurstelt en tegenvalt en frustreert – dat vind ik één van de grootste uitdagingen van het alledaagse leven.

Gelukkig ben je, als je je eigen ego inslikt. Gelukkig ben je, als je dat kleine vruchtje de kans geeft. Gelukkig ben je, als je met een zachte blik de wereld in kijkt.

Lezen: Galaten 5:22-23

Zachtmoedigheid wordt in de Bijbel gerekend tot de vruchten van de Geest. Vruchten ontstaan niet van de ene op de andere dag. Ze beginnen klein en groeien langzaam. Er is tijd en licht en voeding voor nodig. Het is denk ik ook niet voor niets dat ik bij het woord ‘zachtmoedig’ allereerst moet denken aan oude mensen. Bij hen heeft zachtmoedigheid een leven lang kunnen groeien. En door hun vriendelijkheid en liefde krijgen ook anderen de kans om op te bloeien.

Zo groeit het Koninkrijk dat Jezus verkondigde. Die Jezus, die de vrouw in de leunstoel zo graag wilde knuffelen. Hij zegende zachtmoedige mensen in zijn Bergrede.

Gelukkig ben je, als je je eigen ego inslikt. Gelukkig ben je, als je dat kleine vruchtje de kans geeft. Gelukkig ben je, als je met een zachte blik de wereld in kijkt.