3 minuten

Ineens duiken ze weer overal op: eendenkuikentjes. Langs mijn fietstochten en wandelingetjes zie ik overal nesten en kleine, piepende kuikentjes die verdwaasd rondzwemmen. Moeder-eenden doen verwoede pogingen om het kroost bij elkaar te houden, te voeden en weer fatsoenlijk in het nest te krijgen. Ieder jaar weer is het een prachtig beeld: het voorjaar is nu écht aangebroken en in volle gang.  

Dit jaar raakt het me meer dan anders. Misschien omdat ik iets van verbinding en begrip voel met die moeder-eenden die er maar druk mee zijn. Ook ik ben aan het ‘broeden’: in mij groeit een klein meisje, nog onbekend en onzichtbaar, maar al zo aanwezig in mijn leven. Het is mijn eerste, en het is het meest eervolle en dankbare, maar ook overweldigende en intense dat me ooit is overkomen. Ik kan mijn eigen verandering amper bijbenen. Het is onwerkelijk om te merken dat niet alleen je lichaam, maar ook je geest zich hierop voorbereidt.  Alles in deze fase is een kwestie van overgave: je staat erbij en je kijkt naar je lichaam, je voelt alles anders worden en toch kan je bijzonder weinig doen. Toelaten, vertrouwen en koesteren – dat is nu mijn taak, en ik vind het een zware.  

Deze God, die ik altijd papa noem, die nu ook mijn mama blijkt te zijn.

Lezen: Psalm 91:4

Terwijl ik zo mijmerend onder de douche stond, begon ik zacht voor mijn meisje te zingen. Ik hield mijn groeiende buik vast en zong: Ik zag een kuikentje, dat bij haar moeder zat. Onder haar vleugels, waar het veilig zat. Tegen regen, tegen zonneschijn. Heer, zo wil ik bij U zijn. En terwijl ik het zong, begon ik te huilen. Ik besefte dat ik het niet voor haar zong, maar voor mezelf. Op zoek naar een veilige plek, in een fase waarin alles anders wordt. Op zoek naar geborgenheid en vertrouwdheid, een moment om éventjes te schuilen en dan weer dapper door te dragen. Zo’n eenvoudig kinderliedje, maar zo waar en troostrijk. Klein, teer, en kwetsbaar als ik me voel, wil ik bij God schuilen. 

Wat een geschenk, dat onze God zo’n veilige plek is. Dat God de kleine, tere kuikentjes in deze wereld onder haar vleugels neemt, dicht tegen zich aan houdt, en beschermt tot ze weer klaar zijn om uit te vliegen. En wat bijzonder, dat het moederhart dat zich in mij ontwikkelt, dus dáár vandaan komt. Het is een beeld van deze God, die ik altijd papa noem, maar die nu ook mijn mama blijkt te zijn. De veilige plek, waar niet alleen mijn kleine meisje, maar ook ík gekoesterd en geborgen ben.