4 minuten

Ze had een goed leven gehad. Geen nare ziekten gekend. Geen armoede geleden. Gelukkig getrouwd geweest. Ze had geen van haar kinderen naar het graf hoeven brengen. Inmiddels had ze ruimschoots de leeftijd van – zoals dat heet – de zeer sterken bereikt: zesentachtig. 

Ze was christin, een van het soort waar Paulus wel plezier in zou hebben gehad, of beter geformuleerd: zijn God voor zou hebben gedankt. Niet op de voorgrond tredend, standvastig, vriendelijk in de omgang. Toen haar man overleed, had ze gevraagd om een dankdienst voor zijn leven. 

Toen, op haar zesentachtigste, liet het leven haar in de steek. Ze kreeg geen kanker, brak niet haar heup en haar verstand verdwaalde niet. Het was gewoon op, binnen een paar weken namen haar krachten af, de stoel werd het bed, spreken werd zwijgen, de vlam flakkerde zwakker tot ze op een avond rustig doofde. 

Haar drie kinderen zaten aan haar sterfbed. Toen ze met een zucht weggleed, zuchtten twee van de drie ook: opgelucht, dankbaar, tevreden. De derde, de oudste, huilde, was intens verdrietig. En bleef dat, heel die week dat ze naar haar begrafenis toe leefden. Zijn tranen ergerden zijn zussen. Het kwam tot woorden: ´Kom op zeg, mam heeft een mooi leven gehad. Ze is in haar geloof gestorven. Zesentachtig, wat wil je?!´ ´Weet ik, weet ik. Maar dood. Zo dood. Zo koud, heb je haar hand gevoeld?´ ‘Ja. Maar kom op man, verman je. Jij gelooft toch ook dat ze het nu beter heeft? Wat had je dan gewild, dat ze krakkemikkig tot haar honderdste in een verzorgingstehuis had zitten kwijlen, zodat jij haar had kunnen houden? Wees blij dat ze zo is gegaan.´ ´Ja maar…´ ´Houd toch op. En morgen, als we dat condoleren hebben, beheers je dan een beetje. Alsjeblieft!´ 

´Waar ligt hij?´ ´Loopt U maar mee´. De beide zussen gingen Hem voor naar het graf. Hij wist wat ze dachten, wat zijn jongens dachten: had Hij maar niet zo getreuzeld. Hij wist dat ze niet hadden begrepen wat Hij hen tussen de regels door had laten weten: dat het goed zou komen, dat ´hun rouwklacht zou veranderen in een blijde rei´. Dat Gods naam deze middag de hemel in zou worden geprezen. Lazarus zou leven. 

´Hierheen Meester.´ Maria ging hem voor, ze passeerden andere graven. ´Hier is het.´ Ze huilde, net als veel van de omstanders hield ze het niet droog. En toen? 

Toen werd het Hem te veel. Toen huilde Hij.