5 minuten

Volkomen onverwacht overleed mijn lieve dochter op de leeftijd van 32 jaar. In de vroege morgen van 27 december 2021 stapte ze het Licht in. Ik bleef achter in het donker. Sindsdien zoek ik tastend mijn weg. Mijn leven is voorgoed veranderd. Neem me niet kwalijk dat ik even het leven niet leef ‘to the fullest’. 

Nooit was God dichterbij. In het diepste verdriet zorgt Hij ervoor dat ik niet kopje onder ga. Sinds de dood van Marlies is alles betrekkelijk. Ik ben nu bijna 65 jaar oud en heb nog zo’n 20 jaar te gaan voor ik haar weerzie, in de hemel of op de nieuwe aarde. Ik zie uit naar dat moment. In de tussentijd is er nog van alles aan de hand. De wereld vergaat, nu nog langzaam. De mensheid raakt van lieverlee in paniek, de wappies voorop. Ik hoor de woorden van Larry Norman (de godfather van goede christelijke popmuziek) nu anders: 

‘What a mess the world is in, I wonder who began it. 

Don’t ask me, I’m only visiting this planet. I’m just passing through.’ 

En toch. Ik heb nog twee zoons, een kleinzoon en nog een kleinkind op komst. Ik ben meelevend lid van een betrokken geloofsgemeenschap, ik ben docent biologie op een middelbare school, broer, echtgenoot, buur en wat al niet. Ik verklein mijn ecologische voetafdruk, als biologisch moestuinier, zo eco-positief mogelijk levend. Met duizend draden verbonden met anderen. Ik hoef me niet te vervelen totdat ik mijn dochter weerzie. Ik schreef een gedicht naar aanleiding van haar dood. De laatste strofe gaat zo: 

 Ze kijkt me aan 

Haar foto slechts 

‘Zul je voorzichtig zijn? 

Denk je aan mama? 

Zul je het goede doen 

En niet zondigen? 

Ik zie je, straks.’ 

Natuurlijk leg ik haar die woorden in haar mond. Maar ze zou ze gezegd kunnen hebben. Er is nog genoeg te doen. Laat ik dan vooral het goede doen. Ook al voelt het als het schrobben van het dek op een zinkend schip. Ik hoef de wereld niet te redden. Dat heeft Jezus Christus, Salvator Mundi, al gedaan. Het is mijn diepste verlangen om een lichtend spoor achter te laten. Een spoor dat naar de hemel leidt, of op zijn minst naar Jezus. En dat heel veel mensen dat spoor mogen volgen. 

Neem me niet kwalijk dat ik even het leven niet leef ‘to the fullest’.

Lezen: 1 Korinthe 10:23 - 11:1

Lees hieronder het hele gedicht, dat Johan schreef over het verlies van zijn dochter Marlies 

Marlies (21-2-1989 – 27-12-2021) 

Dit voorjaar mag van mij geen voorjaar heten 

Geen vogel hoeft te fluiten  

Ze fluiten slechts verlatenheid  

Geen nest hoeft er gebouwd, gevuld 

Geen jongen uitgebroed  

Geen blad hoeft aan de boom 

Geen bloem of bloesem hoeft te bloeien  

Geen vrucht hoeft er te groeien  

Ze zal het niet meer zien of horen 

Of proeven, het zal haar niet bekoren 

Ze zal niet lachen en genieten  

Van de voorjaarszon  

Dit voorjaar mag van mij geen zomer worden 

De tijd is op, ze is niet meer. 

Ze is er wel. Maar niet meer hier 

Niet in mijn hart, niet om me heen 

Ze spreekt niet meer. Niet met mij 

Met niemand. 

Ze heeft geen weet van mij 

Van wat er nog gebeurt 

Of te gebeuren staat 

Ze leeft, dat wel. Maar ongestoord 

En volmaakt gelukkig daar 

Bij God. 

Ze kijkt me aan 

Haar foto slechts 

‘Zul je voorzichtig zijn? 

Denk je aan mama? 

Zul je het goede doen 

En niet zondigen?