Een constante

3 minuten

Voorheen was het vanzelfsprekend dat je elkaar op vrijdagavond in de stad ontmoette. Dat je naar dezelfde verjaardagen ging en in de kring zat met slagroomgebak of appeltaart. Je voerde heftige gesprekken tot diep in de nacht en als je er even doorheen zat, was de ander er om je op te beuren. Je nam het allemaal voor lief.

Tot dit moment. Je moet afscheid nemen. Misschien ongewild, gedwongen door de omstandigheden. Je wilt elkaar voor altijd vasthouden, maar het kan niet. Nog één keer alles goed in je op nemen. Dan omhelzen, zwaaien, en huilen.

Na het afscheid is het stil. Je zit op de bank en de wereld ziet er anders uit. Niet oud en vertrouwd, maar nieuw en vreemd. De dagen zijn niet meer hetzelfde en gesprekken zijn niet meer zoals het was. En nu pas, nu pas dringt door hoeveel je had, hoe mooi het was.

Afscheid zet je leven in een nieuw licht. Afscheid roept verdriet en dankbaarheid op. Verdriet om wat er niet meer is, dankbaarheid om alles wat er was. Je moet gaan leven in een nieuwe werkelijkheid.

De Bijbel staat vol met afscheid. Adam en Eva worden de tuin uitgezet, Abraham laat zijn bekende leven achter, Israëlieten werden hun land uitgezet, Maria moet haar kind laten gaan, Paulus verlaat zijn oude overtuiging. Steeds weer moeten mensen op weg, op zoek naar een nieuwe toekomst. En dat is niet eenvoudig. Afscheid is één van de moeilijkste momenten in het leven. Het is de eindigheid die ons pijn doet, het besef dat er een einde komt aan hoe het was. We zouden willen vasthouden, maar we moeten loslaten. En er is geen snelle oplossing om die pijn te doen verdwijnen, je moet het met je mee dragen, overal naartoe.

Er is geen garantie dat je als mens nooit afscheid zult hoeven nemen, er is wel de garantie dat waar je ook bent, God dezelfde blijft. ‘Een eeuwige God is de HEER, schepper van de einden der aarde.’ Die rustgevende, altijd troostende aanwezigheid van de Eeuwige: het is een constante te midden van ons altijd maar veranderende bestaan. Eeuwigheid tegenover eindigheid.