4 minuten

Opeens zaten we maandenlang op zondagmorgen thuis. De kerken bleven leeg. Geen kerkgangers, geen dominees, geen voorgangers. We moesten binnen blijven. Geen liederen, geen vredegroet, geen Avondmaal. En als nooit tevoren verlangden we naar die plek van aanbidding, waar mensen samenkomen in Jezus’ naam en waar woorden van vergeving klinken. We misten de veilige omarming van onze kerkmuren.

Ik weet het, kerkmuren kunnen benauwend en verstikkend zijn. Ze kunnen mensen klein houden en een vals gevoel van zekerheid bieden. Binnen kerkmuren kan de angst voor vernieuwing en de arrogantie van gelovigen hoogtij vieren. Kerkmuren kunnen net zo hoog en dik worden als de muren die een kasteel beschermen tegen de vijandelijke aanval van buitenaf. Kerkmuren kunnen gebruikt worden om hokjes te maken. Wij hier, zij daar. Wij doen het goed, zij niet. Wij hebben de waarheid, zij niet. En met iedere uiting van zelfgenoegzaamheid worden de muren weer een beetje dikker en ondoordringbaarder.

Een storm laat zien wat goed genoeg geworteld is om over te blijven als de wind voorbij is geraasd.

Lezen: Psalm 84:2-3

Maar nu waren we ontheemd. Er was een storm gekomen die onze kerkmuren omver had geblazen. Nu moesten we ons afvragen: wat is nu nog het huis van God en het lichaam van Christus? Wat is het dat we missen?

En ondanks alle negatieve gevoelens rondom de kerkmuren, bleek dat we ze misten. Kerkmuren kunnen een haven zijn, een heilige haven van rust in een onrustige wereld. Een plek van afzondering waar we op adem kunnen komen, om daarna gesterkt weer uitgezonden te worden. Kerkmuren bieden een ruimte waarin mensen elkaar kunnen ontmoeten los van het alledaagse leven, een verheven plaats, waar we onszelf zien in het licht van Christus. Binnen die kerkmuren horen we niet dat we het zo geweldig doen, maar dat ons heil alleen in Christus te vinden is. Alleen zó omvatten die muren gemeenschappen van liefde, liefde die groeit en de wereld overstroomt.

Een storm laat zien wat goed genoeg geworteld is om over te blijven als de wind voorbij is geraasd. Een storm blaast overbodige ballast weg. Deze storm, die ons maandenlang thuis liet zitten, bevroeg ons op onze intenties. Een verstoring van onze versteende zekerheden. Geen tijd voor bijzaken. Deze storm gaf ons de kans te zien of onze kerkmuren verstikkend of verwelkomend zijn.

God woont niet in wat mensen omlijnen en vastpinnen. God woont in levende, liefhebbende mensen. Kerkmuren zijn nooit nodig geweest voor God – ze zijn er voor ons. En wij mogen ze gebruiken om te groeien, om op te bouwen, te versterken. Als bouwstenen van het Koninkrijk.