2 minuten

Meestal tellen we onze leeftijd in jaren. Maar mijn leven staat momenteel meer in het teken van weken. Inmiddels haal ik de dertig. Week in, week uit word ik stilgezet bij de ongelofelijke kwetsbaarheid van de groei van een klein mensje. Wat is dat een teer en kostbaar proces. Iedere week is een mijlpaal: weer iets dat gegroeid is, weer wat meer kracht en gewicht in dit kindje. Het stemt me dankbaar, verwonderd, vermoeid.  

In mijn directe omgeving waren er meer: vrouwen die een paar weken voor of na mij hetzelfde nieuws deelden: in blijde verwachting! Je leeft mee, trekt samen op. Je deelt de vreugde, de verwondering, de klachten die erbij horen. Toch liep het helaas voor sommigen anders af. Drie van hen hebben inmiddels afscheid moeten nemen van hun kindje. Te vroeg geboren, een lichaam dat toch niet kon bieden wat er nodig was, een complicatie. Een compleet, geliefd, maar veel te klein en te kwetsbaar geboren mensje. En ongelofelijk veel verdriet. Niet te bevatten: zo gewild, zo oneerlijk, zo plotseling voorbij.  

Wat is het leven teer en broos en soms simpelweg oneerlijk.

Lezen: Jesaja 40:6

Bij mij komen die verhalen binnen, meer dan ooit. Sowieso valt het me op, dat de verhalen ineens gedeeld worden. In mijn pastorale werkzaamheden lijkt het wel of mensen nu ineens vertrouwen hebben in mijn begrip, nu ik moedergevoelens heb. Ze vertellen, over stilgeboren kindjes, een onvervulde kinderwens, een overleden broertje of zusje, of het verlies van een kind op oudere leeftijd. Verhalen die nooit worden verteld, die in stilte zijn gedragen of verzwegen. Ineens liggen ze op tafel, worden ze met me gedeeld. En daar zit ik dan, met mijn buik vol beweging. 

Het voelt oneerlijk, dat ik door mag dragen en zij niet. Soms voel ik me schuldig, en ondankbaar als ik me weer eens verzucht over de ongemakken die bij de laatste loodjes komen kijken. Maar boven alles en door alles heen maakt het me steeds weer stil. Stil over het ongelofelijke wonder van het bestaan van de mens, stil over de immense kwetsbaarheid van ons lichaam, stil over onze diepe afhankelijkheid van Gods adem die ons het leven inblaast. Wat is het leven teer en broos en soms simpelweg oneerlijk.  

Soms maakt het me bang, of voorzichtig. Zal het bij mij wel goed gaan? Wat staat ons nog te wachten? Bij die gedachten helpt het me om de teerheid juist te koesteren. Het niet te overschreeuwen, te verstoppen of weg te praten, maar me erover te verbazen en te verwonderen. Het verdriet over de weg die anderen moeten gaan, voedt mijn liefde en dankbaarheid. De weken die blijven optellen, de ongecompliceerde controles, de klachten die erbij horen, de bewegingen in mijn buik. Het meisje, naar wie ik zo nieuwsgierig ben, is al gekend en geliefd door God. Hoe ik ook denk, een mooier geschenk ken ik niet.