4 minuten

Eenzaamheid is troef in tijden van corona. Of niet? Was het er altijd al, maar is het nu heftiger, beter zichtbaar? Wat is eenzaamheid? Wanneer ben je eenzaam? Alleen als je alleen bent? Het zit dieper. Ik pikte het volgende citaat op (van brainwash.nl): ‘Och, die mens toch. Met zijn mensenrechten, zijn human-centered technologieën en mensonterende praktijken. Geen God, geen kosmos kan hem nog bekoren, zo verknocht is hij aan zijn menselijke maat. Ontdaan van zijn primitieve ‘natuurlijke’ en premoderne voorouders, zweeft hij rond in zijn moderne droom, als middelpunt van zijn eigen antropocentrische universum.’

De tegenpool van eenzaamheid is gemeenschap. Die komt je niet aanwaaien, je moet er moeite voor doen. Samenleven gaat gepaard met moeite, met weerstand. De grootste weerstand komt voort uit het feit dat je niet langer jezelf in het centrum plaatst. Terwijl alles om je heen toetert dat het om jou en om jou alleen draait, kom je er achter dat je daardoor ontzettend eenzaam wordt. En dat moet doorbroken worden. Hoe?

Wees beduusd dat je geliefd en begeerd bent. Door God in de eerste plaats.

Lezen: 2 Korinthe 1: 3,4

Het gaat niet om jou. Ik citeer uit Leegte achter de dingen van Claartje Kruiff: ‘Ik kende mijn partner al jaren voor we gingen trouwen. Pas bij de voorbereidingen van het huwelijk groeide bij mij een diep besef van dankbaarheid. Ik werd er verlegen van. Wil dit bijzondere mens echt de rest van zijn leven voor mij kiezen? Toen hij me vroeg met hem te trouwen ben ik de hele avond stilgevallen, ik had niets te zeggen. Ik had er geen woorden voor.’

Verwacht niets. Ontvang in dankbaarheid. Wees beduusd dat je geliefd en begeerd bent. Door God in de eerste plaats. Je bent zijn geliefd kind. Je bent bewust door Hem op deze wereld geschapen. Je wordt door Hem verwacht op de nieuwe aarde. God kiest voor jou. Daarmee begint het einde van de eenzaamheid. Ik zeg ‘begint’, want we zijn daar nog niet. Niet iedereen ervaart de aanwezigheid van God.

Wees jij de naaste van de ander. Tegen de stroom in wil jij er zijn voor de ander. Ik merk zelf hoe ongelegen een ander soms een beroep op je doet, iets van je wil. Je plannen worden doorkruist, je leven min of meer in de war geschopt. Niet jij bepaalt de agenda. God plaatst – blijkbaar – een ander op je pad, aan wie je niet zomaar voorbij kunt gaan. Je bent geroepen om de eenzaamheid van de ander te doorbreken. En daarmee doorbreek je ook je eigen eenzaamheid.