3 minuten

Maandagmorgen. Ze opende haar mail. Heerlijk om dat in het weekend zo weinig mogelijk, liefst helemaal niet te doen. Even de drukte van alle dagen buiten sluiten en… ja, en wat? Zichzelf zijn nog het meest. Even niet worden opgejaagd door de vragen, aandachtspunten, het denk-je-nog-aan of mogen-we-vijf-minuten-van-uw-tijd van anderen. Gewoon haar eigen programma, of het weldadig ontbreken daarvan. Op zaterdagmorgen door de krant bladeren en, achteloos haast, drie, vier pagina’s overslaan. Alleen halthouden waar zij wilde. Topoverleg in Beijing: doei. PFAS-rapport verschenen: laat maar. Essay over eeuwigheid en tijd: boeiend.

Lekker is maar één vinger lang. Terwijl de eerste zucht van de werkweek ontsnapte, gleed haar blik langs de lijst met ongelezen berichten. Niets bijzonders, gewoon werk. Ze scrolde door en zag de mail als eerste op de nieuwe pagina verschijnen. Een mail van Dorothy…
Nee hè! Haar vinger aarzelde boven de enter-toets. Ze drukte, haar ogen vlogen over de regels: …teleurgesteld… pijn… niet tegemoet gekomen, klacht…  Haar ergernis vocht met het gevoel van moeheid om de voorrang. Dorothy! Op maandagmorgen. Het mens had het weer klaargespeeld. Een klacht over een collega. Weer een! Het werd steeds erger, nu produceerde ze dus zelfs in het weekend haar kritiek. Als een kip die niet kan stoppen met leggen. De ergernis won het van de moeheid. Het was klaar. Over en uit. Dorothy kon de boom in. Ze zocht het maar uit. Zodra ze haar gezicht op de werkvloer liet zien, zou ze haar ongezouten vertellen hoe ze over haar dacht. Hoe iedereen hier over haar dacht.

Wat zijn jullie toch een ongelovig en dwars volk, hoe lang moet ik nog bij jullie blijven? Hoe lang moet ik jullie nog verdragen?

Lezen: Matteüs 17: 7

Nee, ze hadden jongen niet kunnen genezen. Zijn eigen jongens! Even sloot Hij zijn ogen en zuchtte. Zijn geduld opnieuw op de proef gesteld. Dagelijks toonde Hij hun de weg, maar ze tastten als blinden in het niets. Het volk, zijn leerlingen, ze begrepen niet dat alleen geloof geneest. Niks magie, niks formule, gewoon: geloof. Was het dan zo moeilijk? Waarom waren ze zo hardleers? Er zat geen vooruitgang in. Hij schudde zijn hoofd en zei: ‘Wat zijn jullie toch een ongelovig en dwars volk, hoe lang moet Ik nog bij jullie blijven? Hoe lang moet Ik jullie nog verdragen?’

Maar Hij deed het. Hij bleef en Hij verdroeg. Tot vandaag toe. Hij wel. Kom er eens om.