4 minuten

In 1982 bracht de muzikale groep Doe Maar het lied Is dit alles? uit. Het werd een hit.

‘We komen niets te kort, we hebben alles 

Een kind, een huis, een auto en elkaar 

Maar weet je lieve schat wat het geval is, ah 

Ik zoek iets meer, ik weet alleen niet waar 

Is dit alles? Is dit alles? 

Mmm, Is dit alles wat er is?’ 

Sinds die tijd is het gevoel dat dit lied beschrijft bij veel mensen alleen maar toegenomen. Geen idee waar het in het leven om gaat. Vroeger leek dat anders. Een groot deel van je leven was uitgestippeld, je hoefde alleen maar in te stappen, je omschreven rol te vervullen en klaar. Natuurlijk was dat beknellend en natuurlijk moesten we bevrijd. De vrijheid bleek echter een leegte.  

Sta je daar als gelovige vanaf de zijlijn met bevreemding naar te kijken? Geeft het christelijk geloof niet de perfecte zin aan het leven? Jan Wit schreef daar een lied over. De laatste strofe luidt: 

‘God staat aan het begin 

en Hij komt aan het einde. 

Zijn woord is van het zijnde, 

oorsprong en doel en zin.’ 

Klaar, niks meer aan doen. Mooi niet. Hoe gelovig je ook bent, je ontdekt niet zomaar de zin in het leven. Ik heb het niet over gebeurtenissen die de zin van en in het leven ernstig ondermijnen. Verlies van werk, gezondheid of een geliefde. Veranderingen die diep ingrijpen in je bestaan, natuurlijk ontnemen die je (tijdelijk) de zin in het leven. Het gaat mij om de vraag over het waaróm van het leven. De katholieke schoolcatechismus brengt het onder woorden: ‘Waartoe zijn wij op aarde? Wij zijn op aarde om God te kennen, Hem lief te hebben, Hem te dienen en eens voor eeuwig bij Hem te leven.’ Opnieuw, niks mis mee, maar wat zegt me dat nu?  

Ik ben blij dat ik als gelovige op precies dezelfde manier worstel met de zinloosheid van het bestaan als ieder ander. En dat God geen pasklare antwoorden geeft, maar me hooguit uitnodigt of uitdaagt om het gaandeweg te ontdekken. Onderweg maak ik fouten, sla ik verkeerd af, moet ik me herpakken. Ik merk dat als ik openlijk en oprecht op zoek ga anderen dat merken en geïnteresseerd raken. Ik kan het niet alleen. Ik heb anderen nodig en God plaatst ook anderen op mijn weg. Niet alleen gelovigen. Want gaandeweg kan ik anderen meenemen. Op weg naar Gods Rijk.