4 minuten

Onlangs had ik een gesprek met een jong koppel dat wilde trouwen. Zij kerkelijk opgegroeid, hij niet, maar hij was welwillend en wilde ook graag met haar en voor haar in de kerk trouwen. We spraken over de kerk. Zij was nu twee keer van kerk veranderd na een tijd gezworven te hebben, en hij begreep er, ondanks haar verhalen, nog heel weinig van. Ja, je had protestanten en katholieken, dat wist hij nog net, maar verder? Ik heb hem maar niet verteld van de meer van tien kerken met het woord ‘gereformeerd’ of ‘protestants’ erin. En op welke millimeter deze kerken verschillen.

Ach, ik ben eraan gewend, weet niet beter en vind de verschillen wel boeiend. Maar die avond kwam die tekst van Jezus wel even bij me binnen. Want hoe zou ik ooit aan deze welwillende jongen kunnen uitleggen dat, ondanks wat Jezus zegt, we zo zijn gaan scheuren?

Ik ga niemand de schuld geven, maar je leest weleens verhalen van mensen die afgehaakt zijn omdat hun kerk veel energie stopte in het aanwijzen van dwalingen bij andere kerken. Of in het benadrukken van het eigen gelijk.

Christenen zijn eensgezind zodat anderen tot geloof komen, en zodat de wereld ziet hoe lief God mensen heeft – zo vertaal ik de tekst van Jezus maar even.

Geloven is boeiend, uitdagend, prikkelend en soms best lastig. Zeker in deze cultuur die afscheid heeft genomen van de knellende banden van het geloof.

Lezen: Johannes 17:21

Ja, en dan is het niet verwonderlijk dat mensen niet tot geloof komen en de liefde van God niet opmerken, als ze zien dat christenen er een puinhoop van gemaakt hebben. Inmiddels hebben we de luxe niet meer om te scheuren, lees ik allerwege, want een groot deel van de wereld is allang afgehaakt en boeit het geloof niet meer. Jonge christenen interesseert het over het algemeen helemaal niet meer tot welke kerk of gemeente ze behoren. Als het er maar fijn en inspirerend is. Voor hen hebben kerkmuren afgedaan. Daar kan je zo je zorgen over hebben. Maar het alternatief van de vorige generaties is al helemaal niet aanlokkelijk.

Geloven is boeiend, uitdagend, prikkelend en soms best lastig. Zeker in deze cultuur die afscheid heeft genomen van de knellende banden van het geloof.

Jonge christenen die met hernieuwd enthousiasme, soms op een eenvoudige wijze, Jezus willen volgen inspireren mij. Geven mij hoop en nieuwe moed. Zeker als de kerkmuren dan ook nog langzaam aan het verdwijnen zijn.