4 minuten

‘Wees maar niet bang hoor’, zei ik bemoedigend – en hardop – terwijl ze een eindje onder mijn uitgestrekte arm tussen duim en wijsvinger aan haar draadje bungelde. ‘Je mag lekker buiten spelen.’ Voorzichtig bewoog ik van gootsteen naar buitendeur, oplettend dat ze zichzelf niet naar vloer of vingers wriemelde. Buiten jojode ik haar voorzichtig naar het gras en daar ging ze, op acht poten, de vrijheid tegemoet.  

Mijn liefde voor spinnen is doorgaans niet zo groot. Ook dit exemplaar was hoogstwaarschijnlijk ‘gewoon’ een verdrinkingsdood gestorven, maar ik had het essay Swoon van de Amerikaanse poëet Mary Oliver nog vers in mijn hoofd. Met haar eenvoudig rijke taal beschrijft ze pagina’s lang het leven van een nestelende spin in de kelder – en haar groeiende relatie met dit beestje en haar nakomelingen. Ze schrijft bij mij het verlangen wakker om goed te kijken, om met liefde de wereld waarin je leeft te observeren. Niet alleen de mensen, je lieve hond of de indrukwekkende schoonheid van een wolkenlucht boven de polders, maar ook een spinnenweb of de uitdovende kleuren van de zompige bladeren in je tuin. De wereld als een ‘palace of discovery’. 

Maar wie verder, dieper kijkt ziet meer. God zorgt.

Lezen: Mattheüs 6:34

Deze manier van kijken doet me denken aan Jezus die de schoonheid van de lelie en de vrijheid van vogels gebruikt om ons aan te moedigen te leven in overgave aan God. Kijk! Kijk goed! Ontdek de zorg en nabijheid van de Heer.  

Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad, daarvan zien we genoeg. Maar wie verder, dieper kijkt ziet meer. God zorgt. Ik weet zeker dat die blik je niet alleen anders laat kijken, maar ook anders laat leven in deze prachtige, gebroken wereld. Zachter. Je zou zelfs wel eens tegen een spin in de gootsteen kunnen gaan praten.