3 minuten

Iedere voordeur is een opening naar een nieuw verhaal: erachter ligt altijd een geschiedenis. We houden ons allemaal groot, denken soms dat we de enige zijn die door een dal gaan. Maar niets is minder waar. 

Ik heb het voorrecht dat ik vaak verder mag dan de voordeur, en iets te horen krijg van dat verhaal van mensen. Ziekte, verlies, teleurstelling. Gebroken families, tragische gebeurtenissen, pogingen tot herstel die niets opleveren. ‘Word je daar nou niet somber van?’, vragen mensen me wel eens. En ergens is dat zo. Ik leer te beseffen dat ik het geluk van vandaag moet koesteren, omdat ik niet weet wat er morgen wacht. 

Iedere voordeur is een opening naar een nieuw verhaal.

Lezen: Prediker 7:3-4

Maar ik zie ook meer dan die pijn, verdriet, ziekte. Ik zie zo ontzettend veel veerkracht en moed. Die man, wiens vrouw ziek wordt en te jong overlijdt. Zijn wereld is donker, maar ik vind dat hij moedig rouwt. Die oude dame, wiens dochter overleden is. Wat is ze kwetsbaar, maar wat draagt ze het mooi. Of die oude man, wiens even oude vrouw is opgenomen in een verpleeghuis. Ze kent hem niet meer, maar hij blijft haar liefhebben. Stuk voor stuk zijn het misschien tragische verhalen. Je moet er niet aan denken dat het jou overkomt. En tegelijk: ik zie zoveel moed, zoveel volharding, zoveel liefde. Vertellen we elkaar wel eens dat je ook in verdriet en boosheid ontzettend mooi en wijs en sterk kan zijn? 

Ik weet niet waar jij, lezer, vandaag of morgen doorheen gaat. Maar heeft iemand je wel eens verteld dat je een moedig mens bent? Dat het prima is dat jij je niet sterk of vrolijk voelt – en dat dat ook niet hoeft op een dag als vandaag? Dat het bewonderenswaardig is hoe je je door het leven heen slaat? Dat God er is – ook als je het even niet voelt, of hem kwijt bent, of door het donker het licht niet meer kan zien? 

Ik weet dat deze wereld niet is zoals ze is bedoeld. En ik zie uit naar de dag dat het verdriet voorbij is en er alleen nog vreugdetranen zijn. Maar tot die tijd ben ik dankbaar voor al die mensen die moedig voorwaarts gaan. Ik zie het als een teken van het koninkrijk. Het lijkt geen geluk, er lijkt geen vreugde, maar toch is het wonderlijk mooi hoe mensen met verdriet om weten te gaan. Het is het werk van God, dat al die mensen achter al die voordeuren niet massaal opgeven, maar dapper doorgaan in het verlangen dat het op een dag anders wordt.