2 minuten

Het wordt de ziekte van de 21e eeuw genoemd: eenzaamheid. Zeker na corona lees je aan de lopende band verhalen over ouderen die meer eenzaam zijn geworden, maar heel opvallend: ook jongeren. En dat terwijl je denkt dat jongeren tegenwoordig zo’n groot sociaal netwerk hebben dat ze het woord eenzaamheid niet eens meer kunnen spellen. 

Drie Belgische psychiaters (waaronder Dirk de Wachter) zijn in korte tijd in ons land heel bekend geworden vanwege hun analyses over onze moderne cultuur, onze te hoge verwachtingen en de groeiende eenzaamheid. 

De ziekte van de 21e eeuw: eenzaamheid.

Lezen: Psalm 142: 5 

Nu is het natuurlijk bekend dat als je ouder wordt de eenzaamheid kan toenemen omdat mensen om je heen wegvallen. Dat is best een aangrijpend gebeuren. En door de eeuwen heen zijn er altijd mensen geweest die eenzaam waren, soms omdat ze tot hun verdriet nooit een relatie hebben gekregen, alhoewel een vriendenkring dan wel weer positief kon werken. Maar deze eenzaamheid? De eenzaamheid van de 21e eeuw? 

In Psalm 142 is David ook eenzaam. Niet dat hij alleen is. Hij is op de vlucht voor Saul en heeft veel mannen om zich heen, maar toe voelt hij zich eenzaam. Dat kan.  Je kunt veel mensen, veel drukte om je heen hebben en je toch eenzaam voelen. Niemand ziet het misschien, je bent zelfs een getapt figuur, maar toch, toch knaagt het, of vliegt het je aan: eenzaam. Ik denk dat we eenzaamheid niet moeten onderschatten, en geef mezelf halverwege dit stukje maar weer de opdracht om me heen te kijken of er misschien mensen in mijn omgeving… ach, je begrijpt het. 

David gebruikt in deze psalm ook best heftige teksten: “Niemand die om mij geeft”, en als hij dan gaat bidden zegt hij “ Hoor mijn noodkreet”. Dat zijn geen woorden van iemand die zich een avondje wat alleen voelt, dat zit veel dieper. Mooi dat deze tekst in de Bijbel staat. Dat je ziet dat stoere mannen (en David was een beetje een macho), toch kwetsbaar en eenzaam kunnen zijn. 

Wie daar veel later oog voor had? Je voelt hem aankomen: Jezus. Als een groep mensen hem volgt en Jezus hen ziet, vliegt het hem aan: het zijn mensen zonder herder, het zijn eenzamen. En juist om deze mensen, soms mannen en vrouwen in de marge bekommerde Jezus zich. Hij voelde zich bij hen thuis; hij wilde deel zijn van hun eenzaamheid. 

Dat lost jouw en misschien wel mijn gevoel van eenzaamheid niet meteen op. Het laat wel zien, dat Jezus ons kent. Ook, en misschien wel juist als we eenzaam zijn.