2 minuten

Ik heb het vast nog ergens te goed opgeborgen, een dun bijbelstudieboekje met als titel ‘Zalig de radikalen’. Met een k, dat mocht toen nog. Ik denk dat het studies waren over Jezus’ optreden door de ogen van de evangelist Johannes. Daar escaleert het conflict tussen Jezus en de Joodse geestelijke leiders het scherpst. 

Ik heb dat al heel lang, de wens om veel radicaler te zijn als volgeling dan ik nu ben. Ik ben in eigen ogen meer het type leunstoeldiscipel. Om die frustratie te boven te komen ben ik wat dieper gaan nadenken. Radicaliteit is geen doel op zich. Het is een keuze in een situatie als die zich voordoet. Natuurlijk, ik kan provoceren. Dan creëer ik zelf een situatie. Maar zelfs dan gaat daar iets aan vooraf. 

Ik ben meer het type leunstoeldiscipel.

Lezen: Psalm 13:2-3

Nu ik niet langer focus op radicaliteit en ook niet meer op de kwaliteit van mijn navolgeling ontspan ik wat. Ik richt mijn blik op Jezus zelf. Ik ga met Hem in gesprek, kijk wat Hij doet, ook door anderen heen. Door minder met mezelf in de weer te zijn komt er ruimte voor God en wat Hij doet. En wat Hij doet is bijzonder, onverwacht en altijd beter dan ik had kunnen bedenken. Meestal achteraf zie ik hoe God dat doet en hoe Hij zijn mensen inschakelt.  

 Doet God nog wel iets, eigenlijk? Jij en ik zien een wereld naar de knoppen gaan. We zien mensen oneindig lijden. We zien anderen zwelgen in het kwaad. ‘Hoe lang nog, God?’ Dat is heilig ongeduld, verlangen naar gerechtigheid, verlangen naar het komende rijk van God. Daar is niks verkeerd aan. Betekent dat dat je de handen uit de mouwen moet steken? Dat je God een handje moet helpen? Het luistert wel nauw. Het kan zo zijn dat God wat van je wil. Het kan ook zijn dat Hij het buiten jou bewerkstelligt.  

Ik voed mijn verlangen naar Gods gerechtigheid. Ik sluit mijn ogen niet voor wat gaande is in de wereld. Ik probeer een zo integer mogelijk leven te leiden. En ik oefen me in het ‘stand-by’ zijn. Door met Gods ogen te leren kijken naar de mensen, de wereld om mij heen, zie ik gaandeweg wat zou kunnen. Leer ik ook te wachten op God, Hem niet voor de voeten te lopen. Leer ik stapsgewijs te bidden. En te gehoorzamen. Hoe dichter bij Hem, hoe beter het gaat. Niet gemakkelijker, wel beter. Radicaler op Gods manier.