3 minuten

Dit is geen einde nog, maar een voorgoed begonnen begin

Ik heb een paar keer opgelopen met stervenden. Twee jonge vrouwen. Gedurende een aantal maanden intieme en heftige gesprekken. Ze wilden geen afscheid nemen van hun geliefden, van hun leven. Ze waren te jong om nu al te sterven. En ik wilde geen afscheid nemen van hen.

Als iemand ziek is, ernstig ziek is, zelfs als artsen het opgeven, hoop je op een wonder. God kan het tij keren. Het kan. Maar het gebeurde niet.

Wat heeft rouw te maken met je eerste liefde? Is rouwen om een gemis een beproeving van je geloof? Had God, in Wie je je vertrouwen stelt, niet anders kunnen handelen? Kan Hij de loop der dingen eigenlijk wel beïnvloeden? Of dient geloof (slechts) om zin te geven aan het ongerijmde? Wie ziet de zin in van een te vroege dood?

Rouwen moet hardop. Dat gaat tegen je natuur in. Mensen met verdriet vallen stil, trekken zich terug, maken zichzelf onzichtbaar. Toch moet rouwen hardop. ‘Waarom hebt U het laten gebeuren? Waar bent U als ik U hard nodig heb?’ Brutale verwijtende vragen aan Gods adres. Dat hoort bij liefde. Als Degene Die je liefhebt, aan Wie je je hebt toevertrouwd, in Wie je oprecht geloofde niet in staat blijkt te zijn om deze pijn te verzachten en je lot te wenden, kan je dan stil blijven? Geloof niet in sussende woorden, in mensen die je aanvaarding en berusting willen aanpraten. Je hebt een land van verdriet betreden, waar je de weg niet kent, waar niemand die kent. Je moet die weg zelf banen.

‘Waarom hebt U het laten gebeuren? Waar bent U als ik U hard nodig heb?’

Lezen: Psalm 42:10

Is er dan geen enkel perspectief? Moet je het als gelovige dan uiteindelijk zelf maar uitzoeken?

Wellicht zijn er gelovigen die recht van spreken hebben en je de hand kunnen reiken. Paulus was iemand die het zwaar te verduren heeft gehad in zijn leven. Hij is een- en andermaal zijn leven niet zeker geweest. Hij heeft houvast gevonden. Hij schrijft met zoveel woorden: ‘Niets zal ons kunnen scheiden van de liefde van God, die hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer.’ Door alles heen heeft hij dat ervaren. Dat heeft hij niet zelf bewerkstelligd. Er is dus liefde in tijden van rouw. Het is alleen niet jouw liefde. Het is liefde van de Ander, die jou heeft liefgehad vanaf het begin. Tot het einde.