Tere tekentjes en diepe verontwaardiging

Hoop Vreugde

3 minuten

Er is weinig zo verwachtingsvol als bolletjes planten in het najaar, en weinig zo vreugdevol als ze op zien komen in de diepe winter. Stil maar veelbelovend teken van het komende voorjaar, zelfs op de donkere en grijze dagen van januari. Deze week zag ik ze weer: de eerste groene sprietjes van de sneeuwklokjes in de tuin.

Maar ik zag nog meer. Iets verderop in de tuin was een kat uit de buurt flink bezig geweest, en hij had de halve tuin omgeploegd. En zoveel vreugde en verwachting als het planten van bolletjes geeft, zoveel verontwaardiging ervaar ik als die tere tekentjes met grof geweld worden omgegooid. In mijn huidige tuin worden ze opgegraven door katten, in mijn oude stadssteeg te vroeg geplukt door dronken studenten of omvergereden door afvalcontainers of ondergepoept door een zwerver en zijn trouwe straathond.

Ik word niet vaak boos, maar wel als ik zie dat mijn geliefde en hoopdragende bolletjes op die manier in de kiem worden gesmoord. Snappen ze dan niet hoeveel potentie verloren gaat, en hoeveel verwachting en vreugde die sneeuwklokjes en krokussen brengen?

Pas, toen ik weer zo’n beschadigde tulpenbol op de tegels in de tuin aantrof, en de verontwaardiging voelde opkomen, dacht ik even aan God. En hoe verontwaardigd hij wel niet zal zijn, als Hij kijkt naar wat er gebeurt met zijn geliefde en hoopdragende schepping. Al die tere tekentjes van vreugde, hoop en vrede die met grof geweld door mensen worden omgeploegd. Het is een hoopje ellende geworden, door mensen die het niet op waarde konden schatten. Is er nog iets over van de vreugde en de verwachting die de schepping in zich had?

Als ik geschapen ben naar het beeld van God, dan denk ik dat ik mijn verontwaardiging ook een beetje van Hem heb geërfd. Maar hoe erg het me ook raakt, ik ben er zelf net zo schuldig aan. Hoe ga ik eigenlijk om met zíjn veelbelovende scheppingswerk? Heb ik oog voor de dingen die Hij vreugdevol tot bloei brengt in het grauwe gebeuren van onze tijd? En kan ik het koesteren en bewonderen, zonder het op te eisen voor mijzelf of kapot te maken met mijn grijpgrage handjes?

Hoewel Gods gedachten me ver te boven gaan, vermoed ik dat verontwaardiging daar ook wel ergens een plaats heeft. En terecht. Ik hoop maar dat Hij ook wat bolletjes zó diep heeft gestopt dat ik er met mijn handen niet bij kan.