3 minuten

Tijdens mijn studententijd was het bezoeken van buitenlandse steden het toppunt van vakantie. Tenminste, in mijn ogen dan – en die van mijn vriendinnen. We kochten Interrail-tickets en reisden in de zomer drie weken per trein door Europa, van stad naar stad. We verbleven in goedkope hostels, bezochten aan de hand van een verfrommelde reisgids de hoogtepunten – een grote kerk, een museum, een park en de oude binnenstad – en pakten dan na een paar dagen onze tassen weer in. Op naar de volgende stad met een volgende overvolle trein.  

Later, toen ik getrouwd was en op vakantie ging met mijn echtgenoot, merkte ik dat die behoefte aan het bezoeken van steden verdween. Nu zochten we naar natuurgebieden, naar bergen en lange afstandswandelpaden. Ik had helemaal geen zin meer in weer een hip koffietentje of straten vol mensen met grote boodschappentassen en fotocamera’s, maar wilde me kunnen onderdompelen in de grootsheid van de natuur. 

Vakantie is een onderbreking van het ritme van de dagen. Een moment om rust te vinden en op te laden voor het werk dat daarna weer op je wacht. Voor iedereen is de vindplaats van rust weer anders. Voor mij bleek het de natuur te zijn waarin ik iets van God en iets van heilige rust kon ervaren. Een plek waar mijn hoofd kalmeerde na maanden van hetzelfde ritme in mijn baan en sociale verplichtingen. 

Een moment om rust te vinden en op te laden voor het werk dat daarna weer op je wacht.

Lezen: Genesis 2:2

Ik denk dat wij mensen het nodig hebben om plaatsen te vinden waar we even uit ons gewone leven kunnen stappen. Even het ritme te onderbreken, zodat het geen sleur wordt waar we onszelf in verliezen. En maak jezelf niet druk als dat niet lukt tijdens de weken dat je het gepland had. Soms gaan de dingen anders dan je zou willen. Maar misschien zijn er dan wel andere momenten te vinden waarop je even uit je dagelijkse ritme stapt en kan uitrusten. Net zoals God rustte na de arbeid van de schepping, en net zoals Hij het volk Israël de opdracht gaf om het iedere zevende dag en ieder zevende jaar anders aan te pakken – zo mogen ook wij het werk af en toe neerleggen.