3 minuten

Het voelde als een coming-out. Met lichte schaamte kwam het er bij mij uit: ‘Ja, ik ben weleens verliefd op God.’ Vier paar tienerogen keken me eerst glazig en daarna met een mengeling van medelijden en spot aan. Het voelde ook awkward en dwaas: een veertiger die in een suf kerkelijk zaaltje met een paar tieners over verliefdheid begon en dan ook nog eens stelde dat je op God verliefd kon worden. In het (wat mij betreft goede) gesprek dat volgde bleek dat zij zich niks bij verliefd worden op God konden voorstellen en zich afvroegen of God niet te anders en te groot was voor onze verliefdheid. Is verliefdheid niet een te menselijke manier om God te benaderen? En we noemen God toch Vader, bij een relatie tussen ouder en kind past toch geen verliefdheid?  

Ze hebben een punt: verliefdheid is een menselijke ervaring die je niet zomaar op de verhouding tussen God en mensen kunt toepassen. God is niet je vriendje of vriendinnetje. Geloven is gelukkig veel meer dan met vlinders in je buik je aan God overgeven. En verliefdheid op God kan ook een manier zijn om een gebrek aan liefde van en voor mensen te compenseren. Maar dit gezegd hebbend, blijf ik erbij dat verliefdheid een menselijke ervaring is die op een bepaalde manier ook een plek heeft in onze verhouding met God. De Deense denker Søren Kierkegaard merkt ergens op dat gelovigen eigenlijk de meest verliefde mensen op aarde zouden moeten zijn. Ik denk dat Kierkegaard doelt op de ervaring van helemaal gegrepen zijn en meegenomen worden door de liefde van God.  

Vier paar tienerogen keken me eerst glazig en daarna met een mengeling van medelijden en spot aan.

Lezen: Hooglied 1:2a

Er is een boek in de Bijbel dat je het boek van deze verliefdheid kunt noemen: het Hooglied, een verzameling liefdesgedichten die begint met het hartstochtelijke verlangen naar een kus: ‘Laat hij mij kussen, laat zijn mond mij kussen’. Nu kun je deze gedichten lezen als Oosterse liefdespoëzie, waarin twee geliefden naar elkaar verlangen en zingen over de intimiteit en onschuld van de liefde. Maar zowel in het jodendom als in het christendom is het Hooglied in de eerste plaats gezien als een lied dat gaat over God en de gelovige(n), die naar elkaar verlangen en elkaar beminnen, net zo hartstochtelijk en intiem als een kus kan zijn.

Natuurlijk is de liefde meer dan hartstocht, maar met minder dan een kus hoef je ook niet te geloven.