Een pijler onder de brug

4 minuten

Een paar jaar geleden reed ik over de toen beroemde en inmiddels beruchte brug in Genua. Een prachtige brug, met een fraai uitzicht. Enkele weken later stortte die brug in. De pijlers bleken verrot te zijn. Ik moest daaraan denken toen ik de originele betekenis van het woord “volharden” las. Het betekent in het Grieks zoiets als ‘eronder blijven’, of ‘eronder blijven staan’.

Mooi beeld. Volharden is als de pijler van een brug, waar een heel wegdek aan geloof, vertrouwen, lofprijzing, twijfel en aanvechting, naastenliefde en gerechtigheid op rust. Vandaar dat het woord veel in de Bijbel voorkomt. In het Nieuwe Testament wordt het woord volharden veel gebruikt in combinatie met vervolging. Dat is logisch want de gemeenten van de eerste christenen ondervonden veel tegenstand. ‘Blijf volharden’, zegt Paulus dan. In de tekst boven dit stukje gaat er weer om een andere oorzaak om te blijven volharden. Alhoewel? Paulus schrijft over de schepping die zucht, en toch ook over de gelovigen die zuchten. Maar ze blijven hopen op een beter leven, nu in dit leven, of het leven na de dood. Daar zien ze nog niet veel van, vandaar dat ze hopen. Hopen op een betere toekomst, een toekomst met God.

Maar ja, wat je hoopt zie je nog niet. En dan komt het woord ‘volharding’ om de hoek kijken. Als we hopen, terwijl we nog niet zien, mogen in afwachting daarvan volharden. Volharding dus als de pijler van het geestelijk leven. Dat is een mooie les voor ons. Ik denk dat niemand van ons op dit moment lijdt om vervolging vanwege het geloof ( althans in Nederland niet), maar er kunnen best andere vormen van vervolging zijn. Alleen al het feit dat we niets van God zien. Dat is een andere vorm van ‘niet zien’. En dan kan zomaar de twijfel toeslaan. Bestaat God wel? Is het allemaal geen inbeelding? En als God wel bestaat, waarom is Hij zo stil? Waarom merk ik niets van Hem en waarom beantwoordt Hij mijn gebeden niet? De aanvechting is een soort vervolging van de ziel, en die kan nog heviger zijn dan een fysieke vervolging.

Blijf volharden, zegt Paulus, ook als je niet ziet, en niets merkt. Kan ik dat allemaal zelf? ‘Nee’, zegt Paulus. En daarom schrijft hij even verderop: ‘Moge God die ons doet volharden en ons troost geeft, u de eensgezindheid geven die Christus Jezus van ons vraagt.’ Volharding is een gave, maar ook een stevige opgave. En als je het niet in eentje kunt, probeer het dan met de mensen om je heen, zegt Paulus. Samen volharden, samen een pijler.