Wandelen zonder podcast

3 minuten

Mijn hoofd is meestal een warboel van gedachten, ideeën, herinneringen, zorgen en verwachtingen. Ik werk momenteel vrijwel uitsluitend thuis en ik kijk dus hele dagen tegen mijn computerscherm aan. De tijd tussendoor vul ik op met Instagram, Twitter en YouTube, soms een podcast. Overal zijn woorden, beelden en andere mensen die iets te melden hebben. Steeds minder vaak is er een moment zonder nieuwe input en ik weet van anderen dat zij daar ook last van hebben.

En dan bedoel ik niet dat ik me wil terugtrekken uit het gewone leven en ontsnappen aan de dagelijkse bezigheden. Ik kan me voorstellen dat voor wie de dagen overlopen van drukte en chaos, dat nu juist wél het verlangen is. Als je bijvoorbeeld een gezin of een baan met hoge werkdruk hebt: verlangen naar even niets hoeven doen, even geen deadlines, geen vragende kinderen, geen schooltijden en geen afspraken. Gewoon lekker op de bank zitten.

Nee, ik verlang naar een rust die het gewone leven doortrekt. Niet mezelf afzonderen of op stilteretraite. Er is al genoeg stilte in mijn leven. Ik wil leren hoe ik van die stilte kan leren genieten en hoe die stilte betekenisvol kan worden. Ik wil leren hoe ik de stilte kan omarmen, in plaats van die te omzeilen met beeld en geluid.

Ik zoek naar rust als een grondtoon voor mijn hele gewone dagelijkse leven. Zodat ik me niet opgejaagd voel, geen haast heb als ik koffie zet, mijn telefoon niet mee wil nemen naar de wc, kan wandelen zonder podcast, in de rij staan zonder social media te checken. Zodat ik me tevreden voel met mijn eigen gedachten.

Ik weet dat rust daar begint: met een keuze om de stilte toe te laten. In de stilte is er niet alleen ruimte om mijn eigen gedachten te laten gaan en het malen van mijn hoofd tot rust te laten komen. Er is ook een ruimte om God te ontmoeten. Om te luisteren en te ontvangen, woorden van leven te laten inzinken – en ze niet te overstemmen met luidruchtige andere woorden. Alleen in God vindt mijn ziel rust.