4 minuten

Stilte is een wonderlijk iets. Je kunt er hevig naar verlangen als je midden in de drukte bezig bent en als je het gevoel hebt dat je hoofd overloopt van stemmen en gedachten. Maar zodra je dan de kans krijgt om even helemaal tot rust te komen, bijvoorbeeld in een vakantiehuisje ver van de bewoonde wereld… dan is het overgeven aan die stilte toch behoorlijk ingewikkeld. 

Zelf merk ik vaak dat ik de neiging heb om weg te lopen van de stilte. Dat doe ik door mezelf af te leiden met muziek, Netflix, een podcast, social media. En als er geen geluid om me heen is, dan ben ik aan het werk achter mijn laptop, verdiept in het project waar ik op dat moment mee bezig ben. Echt stil kun je dat ook niet noemen. 

Ik heb het idee dat gewoon ‘er zijn’ in de stilte, steeds moeilijker geworden is. Niet alleen omdat die momenten zeldzaam zijn, maar ook omdat ik ze niet wil. 

Vanaf het begin van de eerste lockdown ben ik begonnen met een groepje vrouwen om wekelijks een uurtje via Zoom bij elkaar te komen, voor iets dat we ‘contemplation’ noemen. Dat was nog toen ik in Engeland woonde, en één van de zegeningen van deze tijd is dat je locatie voor dit soort ontmoetingen niet uitmaakt. Tijdens dat uur is er ruimte om even te delen hoe het met je gaat, en vervolgens brengt één van de vrouwen iets in: een tekst, een afbeelding, een lied. Daar kijken of luisteren we naar en vervolgens zijn we een half uur stil. Geluid op mute, camera uit, ieder op haar eigen plek in de stilte. Om daarna weer terug te komen en na te praten.  

Ik heb het idee dat gewoon ‘er zijn’ in de stilte, steeds moeilijker geworden is.

Lezen: Psalm 62:2

Die dertig minuten ervaar ik iedere week anders. Soms ben ik vreselijk onrustig, loop ik weg om koffie te zetten, scroll ik door mijn telefoon en tik ik neurotisch met mijn voeten op de grond. Maar er zijn ook weken dat ik echt stil word. Dat na het eerste schuiven op mijn stoel, mijn ademhaling kalmeert en mijn gedachten vertragen. 

Dertig minuten niets doen blijkt dan een zegen te zijn. Het maakt me rustig en opvallend vaak voel ik me daarna vreugdevoller dan ervoor. Het geeft me ruimte om het goede van het leven te ontvangen, het geeft me ruimte om God te ontmoeten. En als dat me dan alleen maar lukt door een vaste afspraak iedere week, dan zij dat zo. Misschien word ik ooit oud en wijs genoeg om het in mijn eentje te kunnen.